彼美山中桐,千古生清风。
斲削罗徽弦,不费胶漆工。
伊石台有梅,月冷云空蒙。
一弹弹春江,迟日春融融。
再弹弹招隐,霜木吟樵枫。
三弹弹离骚,感慨古道隆。
大羹玄酒味,旨趣回颛蒙。
世无子期耳,知音未易逢。
袖手长太息,所听何不同。
所听非不同,举世郑卫聋。
西城閒访葛洪家,篱落秋馀白豆花。高枕自知无俗梦,数椽茅屋在烟霞。
阳春催物态,清暇养天和。求外于情薄,陶真所得多。
梅苞新烂漫,松影旧婆娑。此日衔杯乐,何如鼓腹歌。
逝水尚东流,白日易西没。
悠悠天地间,二物何飘忽。
促迫於生人,绿鬓成华发。
昧者不自如,终朝常汩汩。
利欲沈厥身,其本已先蹷。
孰若缮真性,以自固灵骨。
老梅何偃蹇,雪时方始花。
自守岁寒性,不肯随春华。
隐人适然见,称植溪水涯。
瘦影无阳艳,清香绝淫邪。
閒静如隐人,隐人心所嘉。
樵牧无见侵,以贻隐人嗟。
东海有一士,被服云锦裳。饥餐炎洲霞,渴吸瑶池浆。
鹤驭何翩翩,九垓一相羊。朝发岗䍚野,夕憩沈默乡。
眷言与汗漫,抗臂穷洪荒。九州虽云大,视之如室堂。
纷纷尺蠖徒,看彼鸿鹄翔。
谁家玉面女,素足立水傍。眷言新岁近,作意浣衣裳。
北固山前一狠石,千夫万夫移不得。闻道曾经野火烧,老骨苍鳞变颜色。
何如山下寡弱人,早失天兮著孤特。狂飙撼地衣不提,怒浪掀天履不溺。
眼中惟见旧时人,堂前那有新衣客。匪石之词获我心,长江浩浩秋月白。
望仙楼上仙人宴,日吐晴虹眸闪电。引杯酌海海欲乾,举笔向天天亦旋。
瑶笺锦袭紫金藤,欲向九重天上献。青鸾黄鹤未归来,楼下碧桃开几遍。
白露积瑶阶,明月生罗帏。流光剧奔电,窈窕闭空闺。
黄金奉桑间,毋乃礼义亏。安得廉耻士,再咏关雎诗。