自喜茅斋僻,经时草木深。
见人稀倒屣,抱膝或长吟。
疏雨喧庭雀,闲窗澄夕阴。
会心方在寡,碌碌岂知音。
沙鸟高低语,江云断续飞。青山携手别,秋日故人稀。
落落芳心在,悠悠昨梦非。歌长不用续,鲸浪暗吹衣。
此心偶无事,君复叙离情。
江国多寒色,春风几日程。
雪添行李重,船逐浪花轻。
后夜应相忆,空山月正明。
暗数流光似掷梭,平生事业愧蹉跎。不堪卧病经旬久,添得新愁万种多。
篱菊幽香才破萼,井梧凉叶乍辞柯。扶筇试向窗前看,强学吟翁一醉歌。
爱此白石梁,况对桥上月。携手素心人,而于此中别。
归来明月还照我,光湿瑶阶露华堕。疏钟不鸣偶回顾,严城层层巳深锁。
水柔逐器知难定,云出无心肯再归。惆怅春风楚江暮,鸳鸯一只失群飞。
醉别千卮不浣愁,离肠百结解无由。蕙兰销歇归春圃,杨柳东西绊客舟。聚散已悲云不定,恩情须学水长流。有花时节知难遇,未肯厌厌醉玉楼。
秦楼几夜惬心期,不料仙郎有别离。
睡觉莫言云去处,残灯一盏野蛾飞。
白鹤巢兮丹井空,蓬山杳兮烟霞蒙。
陵谷变兮今古,木叶下兮秋风。
飞仙去兮朝太微,黄冠野服兮以游以嬉。
餐霞卧月兮世不我违,与世涤映兮天门可驰。
苍龙嗥兮云漫扉,石泉冽兮山芋肥。
俯仰宇宙兮日月蔽亏,灵秀回薄兮野芳呈姿。
山中之乐兮万化莫移,仙人不来兮隐者曷归。
草色随骢马,悠悠同出秦。
水传云梦晓,山接洞庭春。
帆影连三峡,猿声近四邻。
青门一分手,难见杜陵人。
你骑着青骢马,沿着长满青草的小路,从秦地出发,一路远去。
眼前的流水,宛如涌动着云梦楚地的晨意,身旁的山川,仿佛绵延着洞庭湖畔的春色。
你的小船仿佛已经走到了三峡,凄清的猿叫声从四面传来将你包围。
唉,你这一走,想再见我恐怕就很难了!