髻鬟轻绾乱云香,每日寒窗按绣床。秪把心肠看窦女,羞将颜色说何郎。
閒拈彩笔描鸾枕,笑对茅檐浣布裳。三月韶光容易过,却怜莺燕苦飞忙。
半夜山雨过,起来满山月。落尽醉处花,荒沟水决决。怆然惜春去,似与故人别。谁遣我多情,壮年无鬓发。
前杵与后杵,筑城声不住。我愿筑更高,得见秦皇墓。
前后兵师战胜回,百馀城垒尽归来。
当时将卒应知感,况得君王为举哀。
去国扊扅非往事,还乡笳鼓愧前修。
十年过计千章木,一寸离心万斛愁。
杯酒浓浇垅上春,东风吹起纸灰尘。
可堪肠断中原路,草掩芒丘不见人。
二妙联英标,眷言顾榛莽。良晤谐夙心,玄谈慰幽怆。
江蘼淡新绿,谷莺闻远响。感此离索情,浩荡烟霞想。
夷白抗浮云,临清延素赏。何因继芳躅,一丘同偃仰。
僻巷邻家少,茅檐喜并居。蒸梨常共灶,浇薤亦同渠。
传屐朝寻药,分灯夜读书。虽然在城市,还得似樵渔。
偏僻的街巷里邻居很多,高兴的是跟隔壁的邻居在同一个屋檐下。
蒸梨常用一个炉灶,洗菜也共用一个水池。
僻:偏僻。檐:屋顶伸出的部分。
薤:多年生草本植物,可作蔬菜食用。
虚亭兀坐笑衰翁,风雨怀人意万重。芳草吟鞭无路入,夕阳归棹有潮通。
寻常樽酒情何限,□五溪山兴不穷。独叹谪仙遗响绝,纷纷瓦缶更谁工。
老鹤长鸣海日升,珊瑚树长玉崚嶒。楼台十二春无际,人在蓬莱最上层。