瞳瞳初日注窗明,窗外雏莺乳燕声。
东风气味浓於酒,晓梦魔入似宿酲。
夜深白玉阶,露下寒侵骨。娉婷不敢行,恐踏团圆月。
朝为游子吟,暮怀游子悲。游子去日远,慈母将俦依。
母发白如雪,子心皎如月。但得子心如月圆,照母白发高堂前。
画眉夫婿客游梁,独理瑶琴山水长。莫上翠楼凭几望,陌头无数碧垂杨。
委蜕疏竹根,舒翼高梧枝。
攀缘择阴翳,意求物弗知。
清晓喜零露,晴昼弄凉腮。
长吟不能休,自喜方得时。
前生问学仰前修,亲发星星禄始谋。
千里束书来北阙,一朝怀牒走南州。
荷衣未改斑衣戏,斗米聊宽负火求。
想见江神能世熊,开帆风满送归舟。
迂辙来寻昔岁题,恍然前世意犹迷。
荒庭老树半空腹,坏塔野禽争暮栖。
晚学尽惊新使节,残僧时忍旧沙弥。
松房自出成何事,二十余年东复西。
平生好修辞,著集逾十卷。本无郑卫音,不入时人选。
年老更迂疏,制行复刚褊。东京耆旧尽,羸瘵留馀喘。
放迹江湖间,犹思理坟典。朝来阅徵书,处士多章显。
何来南郡生,心期在轩冕。幸得比申屠,超然竟独免。
春雨对空山,流泉傍清畎。枕石且看云,悠然得所遣。
未敢慕巢由,徒誇一身善。穷经待后王,到死终黾勉。
扰扰乾坤几战尘,南山北阙意逡巡。贫思隐语呼庚癸,病怯流年避巳辰。
三顾恐无开济术,百年须了去来因。鹿门有约吾将隐,倚杖看云老此身。
垂杨带雨烟沈沈,绮窗翠幕清昼阴。琵琶拨尽谁知音,一声望帝春事深。