树底飞红雨,园林一望空。
寂寥春去路,狼籍晓来风。
乱影斜阳里,余香流水中。
可怜衰谢日,不与乍开同。
东汉久无国,南州犹有亭。虚楹过日白,老树入湖青。
岁晚送僧去,天寒行独经。搔头双桧侧,余发故星星。
春色总可惜,最怜红未开。留花能解事,郎去待归来。
行遍塘边不肯归,鸳鸯打起看双飞。
荷花近岸难攀折,蒲苇丛深露湿衣。
已毕林中事,云烟隔暮城。
古松知鹤老,沙水见鱼行。
坐形生影,穷吟谷应声。
嗜茶因识谱,寻药忽遗名。
日吉期蜂分,山晴放犊耕。
喜幽从地僻,不学负时清。
缘荠同家食,披藤发野情。
松庐极邻并,归计几时成。
一代才名数柳刘,庙堂人物尽风流。相公剩识桃花字,题壁诗成换播州。
驿亭萧索不逢春,绕柱巡墙尚有人。一别到今无意绪,三年怜汝在风尘。
东门已欲悲芜灭,北郭相期访隐沦。想见江南花发后,醉题歌扇咏汀蘋。
月落霜繁短景催,年年玉笛唤愁回。江边日夕垂垂发,雪后园林细细开。
香与蕙难争百亩,白如榆不上三台。春风词笔流传遍,悔向扬州倚阁来。
上临绝壁下深湾,合著危亭阿堵间。
咫尺吾庐不相识,人间何处有溪山。
林遍山深一罅天,临流跌坐月娟娟。
此时妙音谁能领,绕石琅琅走涧泉。