秋城韵晚笛。
危榭引清风。
远气疑埋剑。
惊禽似避弓。
海树一边出。
山云四面通。
野火初烟细。
新月半轮空。
塞外离羣客。
颜鬓早如蓬。
徒怀建邺水。
复想洛阳宫。
不及孤飞鴈。
独在上林中。
河津传五漏,雾雨入千家。
白日鸣饥鼠,深更歇怒蛙。
境空悉稍进,诗短意能加。
客路多风雨,兴忧斗柄斜。
无可奈何生午凉,暮年王粲更情伤。
一川水净鸥能白,九月秋归蝶自黄。
洛下篇章还独咏,辽东城郭正想忘。
纷纷后土涂泥甚,小试庄周曳尾方。
霜晓月仍残,桐疏凤更单。
已伤春寂寂,还踏夜漫漫。
冻合仙槎路,薰余侍史兰。
那知荀奉倩,体薄不胜寒。
旧日方山子,凄凉寄一箪。
虫声来倦枕,秋思入凭栏。
已是肱三折,那堪指一弹。
中宵更风雨,谁念客毡寒。
一叶忽惊秋。分付东流。殷(yīn)勤为过白苹洲。洲上小楼帘半卷,应认归舟。
回首恋朋游。迹去心留。歌尘萧散梦云收。惟有尊前曾见月,相伴人愁。
看到叶子落下忽然惊觉秋天到了,这秋色交给了东去的流水。流水殷勤地流过白苹洲,沙洲上有帘幕半卷的小楼,楼中的人应该在识别返回的小舟。
回望之前和友人出游心里依然怀恋,出游的痕迹消失了那份心情却保存了下来。动听的歌曲消散了,美人也不见了,只有饮酒时看到的月亮和以前一样,和人交相愁苦。
分付:意为交给。白苹洲:泛指长满白色苹花的沙洲。
歌尘:形容歌声动听。梦云:战国宋玉《高唐赋》中的人物,所以泛指美女。
万壑千岩景象开,登临未足又须回。
凭师莫断松间路,秋月圆时弟子来。
尧舜垂裳恭己时,天然真色复何为。欲知性善无言妙,此处端倪尚可窥。
白露洗空河汉浃,耳目莹净无牵埃。
秋声溢出润谷外,野色迸入轩窗来。
多感间吟亦凄婉,自谋和策常迂回。
傲然高视万物表,黄花浊酒聊一咍。
林磴诘曲萝茑缠,苍翠逼人诗思鲜。
烟云改变异状出,草树点缀疏花妍。
景好功疑未经涉,路熟忽记曾攀缘。
杖藜兴来不可制,前有百尽风崖泉。