自作黔娄妇,饥寒二十年。功名蕉覆鹿,岁月箭离弦。
乞食依长铗,还家少薄田。穷途吾不悔,累汝卜金钱。
空城哑哑啼饥乌,夕照明灭残垒孤。安阳旧事记仿佛,驱马来过心踌躇。
卿子冠军非丈夫,策人何智身何愚。一朝拜将握兵柄,四十六日留中途。
猛虎贪狼尽劲旅,下令欲杀胡为乎?秦强赵弱俨指掌,赵灭安见秦可图。
如何筹划不及此,饮酒高会方欢娱。军中士卒食半粟,天寒冻饿无完肤。
重瞳旁耽叱咤起,快论侃侃良非诬。帐中晨起忽见杀,诸将谁敢相枝梧。
吁嗟兵卫等儿戏,即此已可知其余。当时渡河壁钜鹿,未必不被章邯屠。
矫杀固然有定罪,自取僇辱非人诛。我闻用兵贵神速,或骄或慢皆可虞。
高谈毕竟成空虚,游魂寂寞依荒芜。坐而运策不如义,此语千载资胡卢。
相梦如相见,相思去后频。旧时行处断,华发别来新。
浪动三湘月,烟藏五岭春。又无归北客,书札寄何人。
一样娉婷绝代无,水宫鱼贯出琼铺。
缘何买得凌波女,为有荷盘万斛珠。
粉面芳心碧玉裳,特来宛作故山香。
征途不觉春如许,更问兰芽几寸长。
朝临淇水岸,还望卫人邑。别意在山阿,征途背原隰。
萧萧前村口,唯见转蓬入。水渚人去迟,霜天雁飞急。
固应不远别,所与路未及。欲济川上舟,相思空伫立。
谁将海底珊瑚树,移向江南处处栽?花气晨飘香入座,霞光夜映月盈台。
鸡鸣风雨思贤俊,秋水蒹葭叹溯洄。记得唐人传轶事,紫薇堂下紫薇开。
一枝浓艳向春芳,醉入东风映晓妆。不作桃花贪结子,托根到处有清香。
寿阳曾点额,脂粉带余馨。
晴雨看如醉,冰霜冻不醒。
溪清羞洁白,色艳易飘零。
桃杏休相忌,东君眼自青。
树底飞红雨,园林一望空。
寂寥春去路,狼籍晓来风。
乱影斜阳里,余香流水中。
可怜衰谢日,不与乍开同。