果熟冰盘进御黄,秘殿挥毫对日长。元臣补衮应无阙,新赐宫衣自上方。
春雨敲花逐水流,游蜂催课未知休。
生来独冷嫌无雪,别去相逢又隔秋。
紫蒂窠窠凝酒恨,苍苔点点落诗愁。
黄昏未觉师雄梦,塞管一声何处楼。
岸曲风烟霁短槎,水楼云日丽清沙。雨残乍袅新抽竹,春过犹存未落花。
黑发何人能解绶,青山是处足为家。独怜无事渔竿侣,长卧沧波弄晚霞。
东华晓日照江楼,冠盖云屯拥画舟。借问南阳诸父老,谁能挽取旧岑侯。
蓼花新涨动孤城,千尺虹梁截岸横。欲系仙帆无那远,中流箫鼓望双旌。
问君何所思,迢递艳阳时。门静人归晚,墙高蝶过迟。一双青琐燕,千万绿杨丝。屏上吴山远,楼中朔管悲。宝书无寄处,香毂有来期。草色将林彩,相添入黛眉。
疏散元非用世才,日高林户尚慵开。
为怜湖上青山好,行到冬青树底来。
戚戚多忧思,悠悠悲夜长。摄衣坐窗间,仰睇明月光。
明月有盈亏,轨度岂无常。南箕与北斗,万古不更张。
人事有大谬,天道信茫茫。泠泠山下泉,汨汨谷中源。
中有双鲤鱼,浮游戏波澜。江汉岂不深,欲往道无缘。
风云谅难遇,栖栖守故渊。但恐勺水枯,终为渔者怜。
感此令人悲,置身良独难。
玉洞仙桃万树花,楼台彷佛蔡经家。神丹炼就何曾服,乞与山童饲白鸦。
睡眼朦胧撑不开,鸡声唱晓梦惊回。
竹炉尚有残冬火。柏酒初斟新岁杯。
身世百年如梦幻,功名两字已心灰。
门无贺客清闲甚,自汲寒泉浸古梅。