悔却与欢期,空房香烬时。
那能如宝鸭,冷暖腹中知。
相君襟度本汪洋,戏凿陂池便渺茫。解起晴云作霖雨,更邀明月贮清光。
千重复岭藏仙境,万斛香泉酿醉乡。毕竟麟符抛不得,烟波空效五湖苍。
暗朱箔雨寒风峭,
试罗衣玉减香销。
落花时节怨良宵。
银台灯影淡,
绣枕泪痕交。
团圆春梦少。
褐衣曾替衮衣愁,肉食谁知藿食忧。
斩马尚方无可借,夜深灯下看吴钩。
雪尽萱抽叶,风轻水变苔。玉关音信断,又见发庭梅。
愁见游空百尺丝,春风挽断更伤离。
闲花落尽青苔地,尽日无人谁得知。
丰城孤剑短,触目不胜愁。斥卤黄沙地,寒风白鹭洲。
野泉寒漱玉,海气静浮鸥。百里宵征早,黄昏到搭楼。
地白天寒冻裂裘,何人乘艇下中流。披图孟浪不相识,疑是当年王子猷。
青青河畔草,矫矫园中李。娟娟楼上妇,微微启玉齿。
仰叹浮云驰,俯首理绿绮。自惜韶华姿,误身游侠子。
燕飏(yáng),晴景。小窗屏暖,鸳鸯交颈。菱(líng)花掩却翠鬟(huán)欹(qī),慵整,海棠帘外影。
绣帏香断金鸂(xī)鶒(chì),无消息。心事空相忆,倚东风。春正浓,愁红,泪痕衣上重。
窗外春景明媚,燕子在空中嬉戏翻飞。阳光撒在屋内,那屏上的交颈鸳鸯也顿时鲜活起来。掩却菱镜,懒整翠鬟,影影绰绰如海棠倩影。
远方的人毫无音讯,绣帷香断,空余满怀相思无处说。在东风艳景之中,红色都成了一派愁色,心中悲切,伤心泪不尽。
飏:飘扬。形容燕飞轻盈之态。菱花:镜子。
香断:停止薰香。愁红:见红花而引起愁绪。