漠漠川原路,村村杜曲边。真看陆似海,不断水平田。
杼轴西人赋,笙歌蜀国弦。当垆有少妇,惯数卖浆钱。
镇抚四夷吾道在,可怜壮志日因循。
四年尽瘁今归去,不负斯民只负身。
汉家天宇阔,日月不暂闲。常将古今骨,裨作北邙山。
山高势已极,犹自凋朱颜。
山村雨霁水痕加,鸭嘴滩头燕尾沙。
新结松棚试新茗,好风无力扫藤花。
弹却眼中泪,自唱白头吟。
借君向时耳,明妾今朝心。
身苦尚可忍,心苦不可禁。
妾心似妾镜,对景长相寻。
君心似君琴,转手成别音。
失身妾命薄,轻身妾恨深。
再唱白头吟,击碎青玉簪。
悔却与欢期,空房香烬时。
那能如宝鸭,冷暖腹中知。
相君襟度本汪洋,戏凿陂池便渺茫。解起晴云作霖雨,更邀明月贮清光。
千重复岭藏仙境,万斛香泉酿醉乡。毕竟麟符抛不得,烟波空效五湖苍。
暗朱箔雨寒风峭,
试罗衣玉减香销。
落花时节怨良宵。
银台灯影淡,
绣枕泪痕交。
团圆春梦少。
褐衣曾替衮衣愁,肉食谁知藿食忧。
斩马尚方无可借,夜深灯下看吴钩。
雪尽萱抽叶,风轻水变苔。玉关音信断,又见发庭梅。