他乡桃李为谁栽,逗晓轻红带露开。
一夜风姨妒颜色,落花无数点苍苔。
峨峨石经山,莲峰吐金碧。秀气钟芯题,胜槩拟西域。
竺坟五千卷,华言百师译。琬公惧变灭,铁笔写苍石。
片片青瑶光,字字太古色。功非一代就,用藉万人力。
流传鄙简编,坚固陋板刻。深由地穴藏,高从岩洞积。
初疑神鬼工,乃著造化迹。延洪胜汲冢,防虞犹孔壁。
不畏野火烧,讵愁藓苔蚀。兹山既无尽,是法宁有极。
如何大业间,得此至人出。幽明获尔利,乾坤配其德。
大哉弘法心,吾徒可为则。
兔丝附青松,松高丝亦长。
何意秋风来,委蔓随飞霜。
海行无信风,春行无信时。
瑶轸曾误人,勿复欺新知。
事君以红颜,欺我以白头。
有夫莫令客,客心不可柔。
窗耳半掩簟儿清。庭儿静,袖儿轻。春儿老去伤情。
景儿明,愁懒把,步儿行。
黛儿蹙蹙髻儿倾。栏儿倚,闷盈盈。萋萋绿草儿,迷断归程。
叹声声,只赢得、病儿成。
春色茫茫何处寻,洛阳台榭锦成林。三千紫盖东风尽,一片苍苔夜雨深。
欲采幽香传密意,难裁云锦寄春心。凭阑睇望无消息,回首池塘尽绿阴。
萧条无地散离忧,何处风烟是虎丘。远道莫酬青玉案,尺书犹到白蘋洲。
云停岭树频翘首,月满江城各倚楼。闻说南来求大药,山灵先已候罗浮。
幽人畏人知,深闺独闭时。莫令秋月入,照见妾空帷。
身行沙岸曲,隐见远人村。
初罢桃溪雨,寒山响翠繁。
薄云凝遐思,微风吹古原。
登稼已云乐,欣欣田父言。
予心亦何事,访旧试寻源。
晓来霏细雨,苔藓晕寒青。凉意围罗幕,幽人愁未醒。
大车槛槛出北口,马垂两耳牛昂首。行人莫说牛力强,牛角可垂垂已久。