兔丝附青松,松高丝亦长。
何意秋风来,委蔓随飞霜。
海行无信风,春行无信时。
瑶轸曾误人,勿复欺新知。
事君以红颜,欺我以白头。
有夫莫令客,客心不可柔。
归耕地肺绝尘喧,匣里青萍未报恩。浊酒自怜终日醉,古风时得野人言。鸟啼碧树闲临水,花满青山静掩门。唯有阶前芳草色,年年惆怅忆王孙。
美人别来良悠悠,缄书不寄留床头。桃花几回酿红泥,紫燕双衔入翠楼。
倾情写意心相结,绿酒金樽对芳节。对芳节,恐迟暮,凉风生,鸣雁度。
别乡千万里,离心竟前路。
隔岸吹唇日沸天,羽书惟道欲投鞭。
八公山色还苍翠,虚对围棋忆谢玄。
北龙到海尽,郁钟泉石秀。巀然大黑云,横枕蓟门右。
矫首忽西上,欲与太行斗。青苍无坼虩,谁识中藏奥。
全变边塞莽,自成苍玉宙。阳崖百卉尊,阴谷千冰溜。
松云栋牖出,韶頀阶除奏。我来雨后山,黛洗烟岚透。
干霄千石奋,喷雪万泉吼。雄哉造化藏,远笑骊山陋。
边地遥无极,征人去不还。秋容凋翠羽,别泪损红颜。望断流星驿,心驰明月关。藁砧何处在,杨柳自堪攀。
把镜霜毛几种侵,佳期怪底负登临。也知病酒能颓玉,只恐寒花易落金。
杜甫多情怜岁月,陶潜得趣恋山林。明朝抖擞精神起,篱下同君较浅深。
月边惊乌尾毕逋,夜飞三匝啼高梧。
绿窗织素谁家女,低蹙蛾眉泪如雨。
银灯照影翠屏深,声声似听夫君琴。
霜华满庭天欲曙,正是愁人断肠处。
漠漠川原路,村村杜曲边。真看陆似海,不断水平田。
杼轴西人赋,笙歌蜀国弦。当垆有少妇,惯数卖浆钱。
镇抚四夷吾道在,可怜壮志日因循。
四年尽瘁今归去,不负斯民只负身。