江南春草初幂幂,愁杀江南独愁客。秦中杨柳也应新,
转忆秦中相忆人。万里莺花不相见,登高一望泪沾巾。
白云仙客下青齐,满目风烟路欲迷。关吏望尘迎鼓吹,山僧烧茗款招提。
孤舟野水人难渡,芳草斜阳马自嘶。潭畔行吟春日晚,满庭高树几乌栖。
百瓮山家酒,恒供野客过。兴来还倒屐,醉后即长歌。
林鹤窥人下,山云入户多。别离成累月,五柳复如何。
门前杨柳树,借汝乌夜栖。
郎眠夜未半,无奈汝争啼。
夜雨潇潇至,天寒拥敝裘。
空床听幻响,独咏解深忧。
次第园蔬润,参差渔火幽。
长江风浪息,何日放舟游。
桂轮香满。送寒色、轻风剪剪。又还是、幽窗人静,梅影参差初转。念少年孤负芳音,多时不见文君面。漫快泻琼舟,浓熏宝鸭,终是心情差懒。谩就枕,浑无寐,□听彻、天边飞雁。闲愁消万缕,如何消遣。绣衾□忆鸳鸯暖。细思量、遍倚屏山,挑尽琴心,谁识相思怨。休文瘦损,陡觉频移带眼。
他乡桃李为谁栽,逗晓轻红带露开。
一夜风姨妒颜色,落花无数点苍苔。
峨峨石经山,莲峰吐金碧。秀气钟芯题,胜槩拟西域。
竺坟五千卷,华言百师译。琬公惧变灭,铁笔写苍石。
片片青瑶光,字字太古色。功非一代就,用藉万人力。
流传鄙简编,坚固陋板刻。深由地穴藏,高从岩洞积。
初疑神鬼工,乃著造化迹。延洪胜汲冢,防虞犹孔壁。
不畏野火烧,讵愁藓苔蚀。兹山既无尽,是法宁有极。
如何大业间,得此至人出。幽明获尔利,乾坤配其德。
大哉弘法心,吾徒可为则。
兔丝附青松,松高丝亦长。
何意秋风来,委蔓随飞霜。
海行无信风,春行无信时。
瑶轸曾误人,勿复欺新知。
事君以红颜,欺我以白头。
有夫莫令客,客心不可柔。
窗耳半掩簟儿清。庭儿静,袖儿轻。春儿老去伤情。
景儿明,愁懒把,步儿行。
黛儿蹙蹙髻儿倾。栏儿倚,闷盈盈。萋萋绿草儿,迷断归程。
叹声声,只赢得、病儿成。