竹叶榴花久擅场,一尊云液胜椒浆。人惟任达常中圣,药自消忧不作狂。
满泛冰瓷无别色,错斟瓶水有真香。祇应剩酝逡巡酒,始耐仙山日月长。
人道人生会晤易,我道人生会晤难。一代人才能有几,百年心事总相关。
仰高峰下冰霜肃,芗水溪头风月閒。却念同胞多赤子,家书谁与报平安。
云天宜北户,塔庙似西方。林下僧无事,江清日复长。
石泉盈掬冷,山实满枝香。寂寞传心印,玄言亦已忘。
百丑千拙,无法可说。
一个拳头,硬如生铁。
放开则日耀扶桑,捏聚则乾坤黯黑。
冤家莫兴恶相从,正法眼藏瞎驴灭。
抱疴甘伏枕,语别即沾巾。风雨残春路,关河独去人。
无才安宦拙,宁俭补家贫。禄养嗟无及,吞声忆二亲。
迢迢三五夕,遑遑岐路前。入夜何用雨,出门不同天。
云逗千林树,溪留百涧泉。自然念兄弟,况复仰神仙。
春夜开筵宴钜公,英英豪气吐霓虹。诗歌白雪篇篇锦,酒泛流霞艳艳红。
玉烛银台光绮席,罗帷绣幕霭香风。醉来却意游仙兴,一曲霓裳度月宫。
阊阖煌煌辟晓云,千官鹄立望严宸。
鹤书飞下珠檐峻,雉扇分开玉座新。
山寿声中团喜气,钧天奏处隔香尘。
明王盛事民何幸,三载恩宽四海春。
当时十五正娇妍,选入宫中二十年。
谁料只今三十五,舞鞾示蹋玉阶前。
泉脉来何许,萦回下曲塘。雨过平涨绿,花落暗流香。
石面凝春暖,松根漱晚凉。高歌濯缨客,何必问沧浪。