伫望何时了,相思不计年。芳华空自惜,尺素向谁传。
细雨曾和泪,冰心对所天。肝肠如铁石,风月自娟娟。
万劫难灰伉俪心,舟中过客底愁侵。倚门两载嗟行役,知比冈头望更深。
市氛吹不到,庭树接春城。流水门前绿,远峰楼外晴。
有时钟磬响,终日步虚声。何必堠山上,遥听子晋笙。
小靥浮青水拍堤,堤边草色更相宜。一番谷雨晚晴后,万点杨花春尽时。
解与曲池藏宝鉴,不教新月妒蛾眉。怪来别岸波光阔,知是渔郎艇子移。
病过重阳节,出门来访君。但逢篱外菊,独对远山云。
之子几时返,城南又夕曛。何当同把臂,樽酒共论文。
秋高月冷晓风斜,路近灵山望眼赊。叠巘浮青迷鸟道,三峰泻玉镇龙沙。
空潭碧蓄源头水,老树红酣雪后花。安待飞仙同举袂,登巅一览赤城霞。
烛花红死睡初醒,一枕孤怀病客情。
海上有山应大梦,人间无路可长生。
乾坤意入凭栏阔,风月人归似旧情。
汉殿香销春寂寂,夕阳无语下西城。
少小诗才苦不纵,束缚霜毫万牛重。有如工女立寒窗,刻剪衾裳作鸾凤。
虽然十指尽僵裂,神物焉能为我用。十年学诗祇自惭,那有一篇堪百讽。
一自明湖醉风雪,复出从军事鞍鞚。青磷白骨皆眼见,恨蕊愁花亦心痛。
夜镫草檄百纸空,晓月吹铙万夫閧。玉貌歌来尚战场,金朽丐处均厮从。
从此豪情风雨至,倏忽高歌鬼神送。流黄夺得九张机,织出天衣尽无缝。
李杜韩苏生不再,衮衮群儿空簸弄。放翁诗诀已轻传,清钟谁更敲秋梦。
何日山中住,山中我旧知。茅堂深竹里,螺径夕阳时。
黄蝶穿篱疾,闲云出岫迟。今朝对明镜,愁见发成丝。
齑盐饘粥是清缘,火宅焚空不受煎。枕上黄粱销绿蚁,观中白骨长青莲。
身留蛮触交争国,梦入羲皇极乐天。五十六年吾事毕,时间贪恋总全捐。