此乐先生真异趣,乘闲来玩忘此情。幽深涧壑泉滢洁,一洗令人器宇清。
三十六旬内,此时心赏并。
中分九秋夜,占断百宵明。
冷照兰闺澈,光含绮席清。
谁知沧海曲,珠蚌最盈盈。
天时与人意,龃龉旧无疑。
坐久翻遗恨,光来已后期。
行云凝黛色,见跋费金枝。
况复轮来夜,笙歌继夕曦。
十轮霜影转庭梧,此夕羁人独向隅。
未必素娥(é)无怅恨,玉蟾(chán)清冷桂花孤。
中秋月圆,月光洒在庭院,院中梧桐树影婆娑,我一人羁旅异乡,节日里看这月亮下的树影,时间缓缓过去,影子不知不觉的移动着。
遥看天上明月,想那月宫中的婵娟,现在也未尝不感遗憾吧,陪伴她的,毕竟只有那清冷月亮和孤寂桂树。
羁人:旅人。隅:角落。
素娥:指嫦娥。玉蟾:月亮的别称。
迹苦江山滞,心悬骨肉求。况当明月夜,又是白云秋。
不省袁宏艇,那知庾亮楼。更携诸小阮,欢对一林幽。
孤城急鼓转严更,步屧中庭午夜晴。
人世昏昏同梦寐,使星耿耿伴清明。
云开霄汉光华远,望极关河眼界平。
想见登临无限意,此身那得计浮荣。
岸压邮亭,路欹华表,堤树旧色依依。红索新晴,翠阴寒食,天涯倦客重归。叹废绿平烟带苑,幽渚尘香荡晚,当时燕子,无言对立斜晖。追念吟风赏月,十载事,梦惹绿杨丝。
画船为市,夭妆艳水,日落云沈,人换春移。谁更与、苔根洗石,菊井招魂,漫省连车载酒,立马临花,犹认蔫红傍路枝。歌断宴阑,荣华露草,冷落山丘,到此徘徊,细雨西城,羊昙醉后花飞。
郑谷栖真,庾园赋隐,尘外近接琅嬛。高阁云轮,乱签风叶,曾夸架压千元。
看砌草、长萦带碧,池水清留砚沈,幽居意远,苍茫妙笔荆关。
为问堂前燕子,寻旧话、万柳夕阳边。
拜经楼古,沧桑易阅,依庑人来,宅相称贤。凭记取、残烽树石,历劫门庭,几度机丝伴读,竹马嬉游,都向图中证梦缘。
长物仅存,荆弓遇合,米舫光芒,漫感山邱,烬荻摩挲,藏书纪事同传。
仲尼既已没,余亦浮于海。
昏见斗柄(bǐng)回,方知岁星改。
虚(xū)舟任所适,垂钓非有待。
为问乘槎(chá)人,沧洲复何在。
孔夫子已经死了许多年,我如今也在乘船浮游大海。
天黑见北斗星斗柄掉转,才知道新的一年已经到来。
任轻便的木船随意飘去,垂下钓竿并没有什么期待。
问一问那乘槎归来的人,海上仙洲究竟在什么地方?
仲尼:即孔子。孔子姓孔名丘,字仲尼,后世尊称为孔子。浮于海:语意,表示不得志而避世。
昏:黄昏,天色将晚时。斗柄:指北斗七星第五至第七的三颗星。回:指回复到前一年年终时的位置。岁星:即木星。古人以其岁行一次,用以纪年。岁星改,是说一年又要过去了。
虚舟:轻舟。
乘槎人:槎,指竹、木筏。沧洲:指海上可供隐居之处。
凉霄烟霭外,三五玉蟾秋。列野星辰正,当空鬼魅愁。
泉澄寒魄莹,露滴冷光浮。未折青青桂,吟看不忍休。