一双皎皎瑶台鹤,欲飞不飞如有约。老去长存万里心,碧天冲破秋寥廓。
每一招之鹤自来,鹤虽不语心颜开。呼儿洗之复更洗,本来洁白无纤埃。
一鹤先飞松顶立,若与主人高下揖。世上纷纷那得知,主人亦是瑶台客。
还留一鹤临清泉,若有所思衣飘然。记向瑶台曾洗过,已经一别三千年。
怜君栖息处,地僻少人寻。野水带茅屋,远风生竹林。
鸟声临涧响,花气隔帘深。好是关情甚,无时却废吟。
长卿不羞涤器,幼舆偏喜投梭。
叔子自复佳耳,安石终奈乐何。
娄江桥畔采芙蓉,俯仰金华旧鼎钟。
怪道主人常避客,应惭无泪哭神宗。
滑磴盘硗确,石室颇清妙。野啬秋不花,盘垡青窈窕。
数曲绕垣低,松山面幽峭。虚檐入松风,催发{口酋}然啸。
莓台屦迹绝,荒冷蟪蛄吊。山厨起炊烟,一缕出萝茑。
倚树寂无言,深坞自斜照。
登舻此清夜,凉月来随舟。素练澄方铺,银云平不流。
结想丛桂树,相思兰杜洲。桥梁记夙梦,烟水招重游。
秋华自可爱,境峭难久留,渺渺鸳鸯清,回歌生远愁。
及门何许时,别舸发朝雨。白日吹江云,江空啼杜宇。
清秋不可奈,先自懒登楼。
一雁叫寒水,数峰生远愁。
乾坤消剑气,江海笑诗流。
不解人间事,眠鸥尽自由。
后沟林木尽,达坂高层层。天山此南干,到眼皆崚嶒。
御者急脂秣,惴惴相扳登。及巅略喘息,下坂尤难胜。
六里更一坂,呼吸天帝甍。半山偶俯视,下界犹瞢腾。
马行之字曲,直道世所憎。坂尽出窄峡,骖靷宜不增。
触轮石丑恶,疑有鬼物凭。修路断碑仆,昏衢閟禅镫。
欹危极烦恼,谁参牛车乘。官军昔破贼,桑野仍蜎蒸。
奋威夺此隘,氛祲方扫澄。至今山气静,时来云水僧。
迢迢葛逊驿,涧道迷春冰。叱驭吾非拟,几时归杖藤。
荆州自古英雄地,楚有儒者荆门至。尽读人间未见书,轩辕素问资游戏。
我非杜老年未衰,长年高枕亦病肺。当其气激火焱时,有似三分互鼎沸。
盘胸扼吭据孙吴,心腑之间角操备。火攻水战策纷然,诸葛周郎竟谁是。
楚人谈笑立奇功,一剂排之水火济。伐病居然当大敌,掷却方书出奇计。
驱使草木如驱人,参苓俱带英雄气。