丹墀生细草,紫殿纳轻阴。暧暧巫山远,悠悠湘水深。
徒歌鹿卢剑,空贻玳瑁簪。望君终不见,屑泪且长吟。
酷怜风月为多情,
还到春时别恨生。
倚柱寻思倍惆怅,
一场春梦不分明。
南浦云归春亦归,绿杨枝上鸟空啼。
落花满地无人管,一半和香作燕泥。
二月春风杨柳青,闻郎系马到长亭。
相思情味如中酒,折尽梨花嗅不醒。
洒泪题春墨晕乾,东风无便寄郎难。
青箱再展笺云看,蠹却相思字不完。
曾倚空屏唱柳枝,一声娇逐暮云低。
重来只见流莺在,立尽斜阳不肯啼。
忆昔花间初识面,红袖半遮妆脸。轻转石榴裙带,
故将纤纤玉指,偷拈双凤金线¤
碧梧桐锁深深院,谁料得两情,何日教缱绻。
羡春来双燕,飞到玉楼,朝暮相见。
忆昔花间相见后,只凭纤手,暗抛红豆。人前不解,
巧传心事,别来依旧,孤负春昼¤
碧罗衣上蹙金绣,睹对对鸳鸯,空裛泪痕透。
想韶颜非久,终是为伊,只恁偷瘦。
江南春草初幂幂,愁杀江南独愁客。秦中杨柳也应新,
转忆秦中相忆人。万里莺花不相见,登高一望泪沾巾。
白云仙客下青齐,满目风烟路欲迷。关吏望尘迎鼓吹,山僧烧茗款招提。
孤舟野水人难渡,芳草斜阳马自嘶。潭畔行吟春日晚,满庭高树几乌栖。
百瓮山家酒,恒供野客过。兴来还倒屐,醉后即长歌。
林鹤窥人下,山云入户多。别离成累月,五柳复如何。