秋日登高望,凉风吹海初。山川明已久,河汉没无馀。
远近涯寥夐,高低中太虚。赋因王阁笔,思比谢游疏。
丈夫未得意,行行且低眉。素琴弹复弹,会有知音知。
飘蓬多塞下,君见益潸然。迥碛沙衔日,长河水接天。
夜泉行客火,晓戍向京烟。少结相思恨,佳期芳草前。
小海歌阑渺平楚,中流日暮犹鸣橹。怪疑铁笛和龙吟,清应冰弦出鱼舞。
响入芦花暗长潮,寒吞树影晴飞雨。溯源欲听巫峡秋,梦绕蛾眉月三五。
残日亭犹远,轻风帽易斜。稻畦低没鹤,草径曲行蛇。
经世知无策,谋生会有涯。殷勤理黄菊,留眼待秋花。
乡路三百里,独归衣正单。凉风紫洲水,斜月白沙滩。
灯火期方远,关山岁欲阑。倚门应望汝,莫慢驻征鞍。
山环环兮相围,溪乱乱兮涟漪。
花漫漫兮不极,路缭缭兮安之。
弃舟步岸兮欲进复疑,山平阜断兮忽得平原巨泽,
莽不知其东西。桑麻言言兮田野孔治,
风回地近兮将亦闻乎犬鸡。信有居者兮,
盍亦往而从之。语何为乎独秦,
服何为乎异时。见何惊兮遌错,
貌何野而栖迟。问何迂兮古昔,
听何感而喑噫。秦崩晋代兮河覆山移,
天颠地陷兮何有不知。上无君兮孰主,
下无令兮孰随。身群居而孰法,
子娶嫁而孰媒。既弃此而不用,
何久保而弗离。岂畏伏於乱世兮,
犹鱼潜而鸟栖。宁知君之为扰兮,
不知上之可依。岂惩薄而过厚兮,
遂笃信而忘欺。将久习以成俗兮,
亦耳目之无知。眷叙言之绸缪,
与欢意之依稀。及情终而礼阕,
忽回肠而念归。更酸频而惨頞,
叹异世之从容。惜暂遇之偶然,
嗟之离而莫同。舟招招而去岸,
帆冉冉以行风。豁山霭之披袪,
赫晓日之曈曨。惊回舟而返盼,
忽迳断而溪穷。目恍惚兮图画,
心輈张兮梦中。何一人之独悟,
遂万世之迷踪。惟天地之茫茫兮,
故神怪之或容。惟昔王之制治兮,
恶魑魅之人逢。逮後世之陵夷兮,
固人鬼之争雄。抑武陵之丽秀兮,
故水复而山重。及岸悬而磴绝,
人迹之不到兮,反疑与夫仙通。
君生其地兮,宜神气之所锺。
观颜面之峭峭兮,其秀犹有山水之余风。
悯斯民之无知兮,久鬼覆而仙蒙。
愿穷探兮远览,究非是之所从。
因高言而大唱,一洗世之昏聋。
凉夜清秋半,空庭皓月圆。动摇随积水,皎洁满晴天。
多病嘉期阻,深情丽曲传。偏怀赏心处,同望庾楼前。
佩剑携书入帝京,秋容如画照行程。三千道路虽迢递,万里烟霄绝坦平。
丹汉风高鹏翼健,晓天霜浅马蹄轻。好将掷地金声赋,夺取前春榜上名。
飘飘勒马出城闉,箧里还为席上珍。荆玉始分三献日,琼林终折一枝春。
惊天动地文堪掷,捉月拿云手定伸。正遇汉庭新用赋,子虚须属茂陵人。