人道人生会晤易,我道人生会晤难。一代人才能有几,百年心事总相关。
仰高峰下冰霜肃,芗水溪头风月閒。却念同胞多赤子,家书谁与报平安。
南有天台北五台,分明记取莫疑猜。
话头打失不知处,乞我三文买草鞋。
壁观胡僧入大梁,单传必死活人方。
至今此术遍天下,航少梯山空自忙。
大舶浮空驾浪来,顶门有眼未曾开。
南山虎口翻身出,日本生成一祸胎。
把酒上河梁,送君灞陵道。去去不复返,古道生秋草。
迢递山河长,缥缈音书杳。愁结雨冥冥,情深天浩浩。
人云松菊荒,不言桃李好。澹泊罗衣裳,容颜萎枯槁。
不见镜中人,愁向镜中老。
十年奔走更何云,为忆家山喜送君。试访太行何处好,卜居时看陇头云。
旅馆相逢即故乡,别筵谁遣近垂杨。燕山二月春犹薄,欲赠烟丝苦不长。
赫赫同泰寺,妻妻玄武湖。(曼殊)
红莲冒污泽,绿盖掩青苑。(仲文)
幕府林葱蒨,钟山路盘纡。(曼殊)
苍翠明陵柏,清新古渡芦。(仲文)
天空任飞鸟,秋水涤今吾。(曼殊)
六代潜踪汉,三山古国吴。(仲文)
悠悠我思远,游子念归途。(曼殊)
掉头看北极,夕照挂浮图。(仲文)
一湖春水永明寺,十万人家丰乐楼。
拄杖暂游休拗折,旧书山舍在明州。
漠漠杨花灞岸飞,几回倾酒话东归。九衢春尽生乡梦,
千里尘多满客衣。流水雨馀芳草合,空山月晚白云微。
金门自有西来约,莫待萤光照竹扉。
人生行止在知己,远佐诸侯重所依。绿绶便当身是贵,
青霄休怨志相违。晚云辽水疏残雨,寒角边城怨落晖。
此去黄金台上客,相思应羡雁南归。