阖门烟霭外,地阔水城高。
蜃气蒸吟鬓,霜风入緼袍。
娄程秋岸雨,一饭野船蒿。
若问当时事,人夸有二豪。
达磨西来教外宗,了无言说立全功。
单传直指通身眼,谁信从前彻骨穷。
日晚渡黄河,风清浪花小。舟势疾于飞,移时入淮口。
禅室吐香烬,轻纱笼翠烟。长绳挂青竹,百尺垂红莲。熠爚众星下,玲珑双塔前。含光待明发,此别岂徒然。
江皋杜蘅绿,芳草日迟迟。桧楫今何去,星郎出守时。彤襜问风俗,明主寄惸嫠。令下不徒尔,人和当在兹。昔年经此地,微月有佳期。洞口桂花白,岩前春草滋。素沙静津濑,青壁带川坻。野鹤每孤立,林鼯常昼悲。
我祖居邺地,邺人识文星。此地星已落,兼无古时城。
古风既无根,千载难重生。空留建安书,传说七子名。
贱子生桂州,桂州山水清。自觉心貌古,兼合古人情。
因为二雅诗,出语有性灵。持来向长安,时得长者惊。
芝草不为瑞,还共木叶零。恨如辙中土,终岁填不平。
吾宗戴豸冠,忽然入西京。怜其羽翼单,抚若亲弟兄。
松根已坚牢,松叶岂不荣。言罢眼无泪,心中如酒酲。
万浪东不回,昭王南征早。龙舟没何处,独树江上老。
吾欲问水滨,宫殿已生草。
乱蓬无根日,送子入青塞。苍茫万里秋,如见原野大。
鸟雀寒不下,山川迥相对。一马没黄云,登高望犹在。
惊风忽然起,白日黯已晦。如何恨路长,出门天涯外。
从经操懿狎孤儿,世事尤非扣马时。若道后人真可诳,空山焉有二贤祠。
送别春湖动客心,荇花无浪飐寒金。
晴山望极连江郡,沙鸟风樯度远林。