莫论枝上粟团黄,且喜篱边珍颗香。
若使唐家妃子见,料应误摘醉中尝。
故友从来匪石心,谏多难得主恩深。
行朝半夜烟尘起,晓殿吁嗟一镜沈。
天涯时有北来尘,因话它人及故人。
也是先皇能罪己,殿前频得触龙鳞。
千里论交情累累,尊酒话别临溪水。
江南为有一枝春,愿寄故人好相慰。
不到城南久,黄梅几度新。忽看人日作,泪尽大和春。
翰墨犹如在,壶觞不复陈。常思醉风度,花底岸纶巾。
丝绳玉瓶引深井,冰厚银床夜初冷。
素手深笼倚辘轳,月明独照娉婷影。
井上高高两桐树,乌啼只在人愁处。
金凤衔珠压鬓云,仿佛随风欲飞去。
井水虽深有限期,人心有愁无尽时。
桐阴散乱月将落,滴尽铜龙谁得知。
两弯弓月眉端照,一朵忪云鬓畔归。
欲默不能言不可,娇心无著凭青衣。
扶上花骢酒半醺,望沉鞭影暗销魂。
离情恐被行人觉,背拂菱药补泪痕。
学省花阴覆苑墙,莺啼曙色映苍苍。翁今拜秩少宗伯,乐奏春官新太常。
通陛起居同典礼,侍臣子弟合为郎。扁舟道别江城暮,□瑟朱弦思渺茫。
月儿犹未全明。乞怜生。几片彩云来去、更风轻。应见我。行又坐。苦凝情。卷起帘儿不睡、到三更。
晓来闲立回塘。一襟香。玉飐云松风外、数枝凉。相并浑如私语,恼人肠。飞去方知白鹭、在花旁。