虎迹烟村少室墟,羊肠尘路太行车。上林应射春归羽,江海累臣有帛书。
荒鸡夜唱战尘深,五鼓雕舆过上林。才信倾城是真语,
直教涂地始甘心。两重秦苑成千里,一炷胡香抵万金。
曼倩死来无绝艺,后人谁肯惜青禽。
风物澄明宿霭收,登山欲尽更登楼。
一行白雁投南下,百道清溪向北流。
野嶂云归初歇雨,湖田稼熟始知秋。
空门寂寂无尘事,骋望端能散客愁。
宋家飘泊到厓门,终古令人一怆魂。此际征帆不可渡,满天风雨下黄昏。
几日春光到眼明,鸣鸠聒聒又嫌晴。霏微自润花间色,沾洒虚闻叶上声。
蚯蚓上阶如得意,笋萌穿地欲妨行。底须把滑登山去,小艇横波也有情。
杨生短发学文章,两目炯炯双鬓苍。狂来饮酒尽一石,放歌袒裼万人场。
纵横铁画一时落,白日为走青天黄。上林羽猎不足数,建安大历失光铓。
与我结交未半载,吐词往往凌金商。我言此道久落寞,北地芟除功不薄。
济南诸子亦一时,今之作者体格弱。深山大泽长龙蛇,绝壁峥嵘过孤鹤。
玄冬十月风霜来,百水倒流千石涸。丈夫意气任驱驰,片语岂肯忘前诺。
弯弓直挂扶桑枝,图形拟上麒麟阁。骅骝一日纵长途,观者纷纷咸错愕。
迄今天子揽英豪,子当为鹏我为鹗。
东风飒飒吹行李,荣送双龙璧池水。
璧池浪阔高化龙,直透银河三万里。
君家兄弟真雁行,季方学行如元方。
中眉不是弓刀软,个般人物宜胶庠。
只今胶庠多俊杰,正是功名到时节。
陈家原有两状元,释褐传胪未应别。
顾余亦问京华春,苍蝇愿附骥尾尘。
干将先去抉云雨,太阿行亦龙延平。
武陵溪边翁好渔,笭箵钓车日采鱼。
扁舟为家苇为屋,岂知世有神仙居。
晓来不记舟行路,忽在桃花深绝处。
红云杳叆望欲迷,绛雪缤纷落无数。
水源尽处便逢山,一迳似通人往还。
穿花竟出洞谷口,别有天地如人间。
青山高下鳞鳞屋,秀野桑深泼绿。
春深耕罢犊牛眠,昼静人閒鸡犬熟。
村中老幼皆相知,惊逢外人子为谁。
平生采鱼不到此,借问此是蓬莱非。
笑言此亦人间耳,闻有蓬莱何处是。
秦初避乱偶此来,今日已传秦几世。
渔家不识青史编,相传去秦六百年。
吁嗟已不闻汉魏,岂复知今晋太元。
当时只恐秦万世,携家挈邻相远避。
早知秦不五十年,安得种花来此地。
采药山人去不归,啖松女子今何之。
种桃着花尚未实,未必岁月多如斯。
家家置酒延鸡黍,便好卜邻花底住。
中心自喜口不言,后日重来今且去。
凄然辞别便登舟,依旧花间溪水流。
插竹谩标来处路,鸣榔无复旧时游。
顾家一念仙凡隔,如梦惊回寻不得。
当时不与俗吏知,或可重寻旧踪迹。
五胡云扰岂减秦,晋人合作桃源人。
渔郎出山自失计,秦人绝踪应未仁。
渔郎渔郎休太息,渔家自有神仙国。
脍鲈沽酒醉芦花,此乐桃源人未识。
神仙有无何渺茫,退之此语诚非狂。
渊明作记亦直寄,便如东皋志醉乡。
秦风锲薄难与处,晋俗清虚何足数。
愿令天下尽桃源,不必武陵深处所。
春檐雪乾初日长,帘花深压梅影香。
美人帐中午睡起,钗横鬓亸慵添妆。
文窗窈窕鲛绡绿,卧按古筝横漆玉。
微揎翠袖露春葱,学弄梁州初遍曲。
拂弦轻揠三两声,问渠学曲成未成。
已成未成君莫问,听取軮轧伊嘤鸣。
七弦一似焦琴样,立雁参差相下上。
左按天孙织锦丝,右斡仙人飞海杖。
轻拔浅揠声短长,疾徐洪纖抑复扬。
瓶笙吐韵出蚓窍,云车碾响升羊肠。
双龙晓日吟秋水,孤鸾春风悲镜里。
清猿嘹喨万松间,雏莺惺忪百花底。
平生有耳喜此听,手不能作心自醒。
除却高山与流水,琵琶箜篌俱迳庭。
楼中弄玉吹箫侣,同学丹山凤凰语。
凤凰凤凰来不来,萧史行云在可许。
莫叹徒劳向宦途,不群气岸有谁如。南陵暂掌仇香印,北阙终行贾谊书。好趁江山寻胜境,莫辞韦杜别幽居。少年跃马同心使,免得诗中道跨驴。