乱来身世任浮沉,宴豆南州几盍簪。
十顷菰蒲秋向晚,一池烟雨夜来深。
诗成颇复蒙嘉赏,酒熟时须共满斟。
唤取陆郎攜绿绮,小凉同听越江吟。
劝君此别任匆匆,吴越相望不异风。西蜀子云玄未就,经年饱食醋和葱。
吾家石砚玄玉色,来自扶桑海中国。荡摩日月露光精,吞吐波涛含润泽。
天生奇质为世用,海王龙伯不敢匿。少时得之方外人,四座传玩皆叹息。
二十年来亲翰墨,北走洙泗西梁益。钱塘会稽屡游历,鬼神呵护同珙璧。
水怪山精皆辟易,佐我为文写胸臆。上探玄化与为敌,宣畅民彝辅皇极。
云雨布濩飞霹雳,倏忽变迁靡定迹。谬致声名惊四方,招谤速侮不煖席。
其间损益两相
尊生道不足,卫生亦无由。微痾忽相侵,坐为肢体忧。
凝冰集寒气,挟纩思重裘。虐
棣萼联三事,台星聚一门。诚心多士服,德望四朝尊。
傅相骑箕远,萧规与汉存。两宫临奠日,哀恸见殊恩。
至道潜心信有功,目前超悟忽圆通。三身不在诸尘外,万象全归一照中。
念绝去来随处乐,法无取舍自然空。护持雅属当仁力,枉问麻阳懒钝翁。
试向遮岩拥壑时,弄弦调轸按前徽。
未须写就多情曲,饶与闲云自在飞。
花稀让林稠,苗疎与田远。
共欣永日宽,更笑余寒褊。
穷阎多乐事,粲粲翠幄展。
惜君盍少假,忽泛江流缅。
三年纲纪地,一意圭玉琬。
臞儒道义深,傲吏威棱浅。
山鞋蜡已就,画笔枯未吮。
不上雁荡峰,何由寄高蹇。
柳生洲居濠北边,繇辞质野谁所传。
不曾入城行卖卜,有问灾福须呼船。
叹我奇疾何频年,其初过清肌凛然,
已忽腹拒遭拘挛。一身尽异形质变,
恍若土木徒人言。蚤知定性不生灭,
今安得尔庸非天。医工刃人死无律。
妄谈标本从何出。补劳护弱转凝聚,
排寒荡湿加淫郁。挟风上行关膈失,
迸肉糜皮并为一,犹云无伤乃余疾。
生虽怜我谬时命,岂悟颠倒缘此物。
彼苍应有司杀者,授柄於工无乃悖。
我劳万事明当休,自古零落归山丘。
但疑未死复不活,熟视重为诸医羞。
余聪残明不可留,治命已乖妻子谋,
执讯空贻友朋忧。柳生听罢棹颈笑,
既有主对非吾尤。山歌静夜声宛转,
更着此曲歌中流。
归兴逢山便解颐,上人多思乞留诗。
千若万壑经行处,他日烦师觅旧题。