叶满筐箱花满簪,低头微笑出桑阴。
后来若有秋胡子,说与黄金必动心。
汀雁起。书到故乡人万里。几年烽火惊魂褫。
黄花泪陨秋风里。兵难弭。归期未定空相喜。
绿阴驰道绕隋宫,拂雨撩烟送晚风。
万树千条都折尽,不堪回首画桥东。
秋堤一片石,谁悟是三生。
蕙质非松寿,梅魂伴月明。
遗奁皆竹素,杂组亦瑶珩。
料得荀家倩,难言不及情。
林端啼鴂损年芳,洞口空怜野水香。人与落英兼寂寞,蝶随飞絮两彷徨。
不因花事荣枯易,未觉春工代谢忙。却爱晚来风日暖,绿阴十丈漾横塘。
莫论枝上粟团黄,且喜篱边珍颗香。
若使唐家妃子见,料应误摘醉中尝。
故友从来匪石心,谏多难得主恩深。
行朝半夜烟尘起,晓殿吁嗟一镜沈。
天涯时有北来尘,因话它人及故人。
也是先皇能罪己,殿前频得触龙鳞。
千里论交情累累,尊酒话别临溪水。
江南为有一枝春,愿寄故人好相慰。
不到城南久,黄梅几度新。忽看人日作,泪尽大和春。
翰墨犹如在,壶觞不复陈。常思醉风度,花底岸纶巾。
丝绳玉瓶引深井,冰厚银床夜初冷。
素手深笼倚辘轳,月明独照娉婷影。
井上高高两桐树,乌啼只在人愁处。
金凤衔珠压鬓云,仿佛随风欲飞去。
井水虽深有限期,人心有愁无尽时。
桐阴散乱月将落,滴尽铜龙谁得知。