故人轩骑罢归来,旧宅园林闲不开。
唯馀挟瑟楼中妇,哭向平生歌舞台。
流水西郊路,谁寻净域游。我思偕贾岛,君意及汤休。
山小行来曲,松高坐处幽。斜阳说半偈,红叶寺门秋。
茅屋三两间,草草避风雨。
客来不入门,坐爱千年树。
行到山平处,停舆已夕阳。村舂喧水碓,猎火焮茅冈。
酒店关门早,山疱煮菜香。支筇看暝色,烟树郁苍苍。
寒梅我故人,岁必以文会。
涴墨尚可覆,未知凡几醉。
晚乃得此诗,山灵以为最。
置身风月上,出语色香外。
驾言孤绝处,坏枝委颠沛。
悬崖折披竹,断涧强病桧。
穷交仅如此,过是藐无辈。
碧眼苦好奇,於焉有深嗜。
迎长得一花,以为时可矣。
遂若天下春,笔头顿生气。
我属闭关日,一枝偕寤寐。
敢贺微阳来,尚虞坚冰至。
结束果何在,飘零初不计。
政恐负岁寒,或为识者喟。
蝴蝶春风梦,《濠梁秋水图》。谛观非外物,阿堵是真吾。
诗境通三昧,渔家共五湖。芦花已头白,林际鸟相呼。
身不作村农,不知村农苦。今夏苦淋漓,秋来仍多雨。
万顷与千畴,茫茫无片土。始尚望开晴,新秧还可补。
何期白露降,旭日犹未睹。农户最关心,妇子愁无语。
征赋虽初完,衣食出何所。离乱痛相遭,正宜舒民力。
天道竟无知,饥馑生不测。拯济乏良方,中心常戚戚。
叹息诗初成,寒虫鸣四壁。
朔风吹五两,明月弄波心。忽听清砧起,始嗟秋气深。
胡笳空塞北,客梦落湘阴。一夜西崖水,茫茫感不禁。
丛筠秀木绿成围,零落妆楼委夕晖。生小祝英台下住,惯看蝴蝶作团飞。
百丈悬泉旧卧龙,欲将肝胆佐时雍。
惟愁又入烟霞去,知在庐峰第几重。