遥夜凄风入素弦,沈沈灯色感华颠。清钟孤枕惟凭醉,细竹空窗不解眠。
有子伶俜资药裹,无家飘泊信烽烟。天翻海阔肠堪断,犹耐青春看月圆。
隙鸟媚晴川,汀沙漾鼻烟。薄凉催挂席,斜日照鸣舷。
睥睨孤峰出,芙容绝浦妍。褰裳秋正好,何处挟飞仙。
少年结侠如君少,况复神楼旧业奇。松菊满庭归正好,春鸿回首慰相思。
风蓬蓬,雨窣窣,
客子中夜寒侵骨。青灯也解照孤愁,
归梦不到涪江侧。晚来天气犹未佳,
万里湿云遮日华。僧房僻寂无来辙,
踏遍长廊占晚霞。闻道比邻酒初熟,
能来浇我空洞腹。为君痛饮不苦辞,
世路纷纷蛮与触。
君不见武皇逸志凌九垓,追风蹑影思龙媒。
鲁班门外立铜马,天厩万匹皆尘埃。
又不见伏波将军破交贼,归来殿前献马式。
据鞍习气殊未衰,想见老子真矍铄。
两京翻覆知几秋,只有山河供客愁。
孤烟落日蚕丛国,出此神物于荒丘。
千年黄坏谁作主,犹把归心泣风雨。
但恐一朝去无踪,有似丰城宝剑化双龙。
归马起暝壑,微灯耿深竹。
农翁具鸡黍,要我林下宿。
共谈陇亩事,未语眉已蹙。
邑胥迩来稀,每涨卷平陆。
山中复小旱,一雨仅半熟。
举酒属乃翁,微笑以胜哭。
湖乡尔何知,瀰漫正吞屋。
且共尽此觞,人苦不知足。
后稷播百谷,粒兹阻饥人。
新苗化为旧,旧种还为新。
万代一粒传,何尝失其真。
君看田中秋,穗穗上古春。
太极生天地,同是有吾身。
吾身千世前,亲见羲与神。
不失赤子心,是即无怀民。
云胡逐颓运,浇浮散其贞。
良苗不自殖,甘与荑稗伦。
勉哉耕我田,岁晚收陈陈。
纤纤折杨柳,持此寄情人。一枝何足贵,怜是故园春。
迟景那能久,芳菲不及新。更愁征戍客,容鬓老边尘。
遥夜人何在,澄潭月里行。
悠悠天宇旷(kuàng),切切故乡情。
外物寂无扰,中流澹自清。
念归林叶换,愁坐露华生。
犹有汀(tīng)洲鹤,宵(xiāo)分乍一鸣。
漫长的夜啊,故人何在?碧波夜月之下行船。
天地空旷而茫茫,思乡之情,切切难忘。
身外的景物没有人的忧愁,清澈的河水也自在流动。
念及乡愁,离家已是林叶换了多个春秋了,拥着乡愁坐在寂静的夜里,任凭寒露渐生,打湿了衣袖。
而在此时,还有那江中沙洲上的白鹤,在这暗夜与黎明的分际,乍然长鸣,让人暗暗心惊。
遥:远。这里指时间漫长。
天宇:天空。
露华:露水。
指上冰弦湿未调,白头司马恨难消。空将南陌如丝柳,折送行人度洛桥。