乾坤双眼一空亭,山色能令五马停。鹿苑尚衔吴子艳,虎丘重对白公青。
烟消碧落千峰出,月浸严城万户扃。不但登高能赋事,四郊因省荷锄丁。
今夕山城里,客心坐转烦。年光分半夜,燎火闭千门。
续酒惜残腊,感时念故园。所欢吾母健,万事不须论。
世间相传墨薮书,五十六种名目奇。中有岐阳石鼓迹,籀文千载存风规。
周道中兴震威武,五年巡狩修上仪。诸侯剑佩纷随逐,车如流水马飙驰。
春蒐肃奉禽荒戒,告庙还镌金石辞。从官振彩銮山骨,琢成十数加劂剞。
状如天上落星石,剖割混沌光陆离。雅颂之间格韵古,尊彝并列款识施。
千年枯石经虫啄,百丈断厓蟠蛟螭。务光初翻到薤日,神禹手凿岣嵝时。
数行剥落不成字,遗珠碎玉成逸诗。子云虽老应不解,仲尼删后赏者谁。
嗟嗟秦人扫王迹,儒者六秇皆凌夷。隶文一起籀文废,俗趋简便真难支。
邹峄之罘俄歇灭,阳米犹自尊相斯。神呵鬼护石鼓在,三代典型良可推。
吾闻吏部希古道,一代山斗称宗师。绮靡馀习混雅正,眼见槌碎淮西碑。
以兹感慨扣石鼓,恰如三掺声欢悲。寄言同学鸿都子,共挽文章八代衰。
眉疏目朗姿圆通,诗书万卷罗心胸。
华阳三茅仙洞中,凤笙隐隐和松风。
薪林图识呈梁公,朱砂曾青霜雪容。
服之身体飘轻鸿,积金涧泉东复东。
山中宰相那无功,昭阳竟作单于宫。
明月挂青天,遥遥如目前。故人游画阁,却望似云边。
水宿依渔父,歌声好采莲。采莲江上曲,今夕为君传。
夜灯读书史,飘然抚予胸。
奇哉天下士,英雄见略同。
子长叹息?家事,谓势於人将有穷。
谪仙作诗戒鲸鲵,亦云勿恃风涛之势如白龙。
乃知世上夸毗子,控搏外物终成空。
君不见寡大夫围初得楚,章作华台前汗成雨。
郑田周鼎哆然求,齐桓晋文何足数。
一朝乾溪万众溃,饥卧独枕涓人股。
君不见夫差称霸会黄池,诸侯不敢捩眼窥。
临盟争长莫敢拒,吴竟为先晋次之。
中原甫归败笠泽,甬东百家悕可悲。
君不见赵家主父尤雄强,吞灭代北如驱羊。
诈称使者入秦池,威风惊倒秦昭王。
暮年立子一失计,探{觳角换鸟}沙丘终饿亡。
诵诗读史余,更披金匮书。
章蔡与秦韩,往事尤可吁。
惇欲族诛元佑人,荐福鑱碑立诸京。
兴五十三家桧掌股,庆元五十年侂牙龈。
章蔡投荒韩授首,秦亦奄奄泉下人。
当时气势动山岳,如今一窖寒灰尘。
后来视今犹视昔,哀哉踵路双辀倾。
三书读罢灯亦暗,齁齁一枕东方明。
我为浔阳客。
戒旦乃西游。
君随春水驶。
鸡鸣亦动舟。
共泛湓之浦。
旅泊次城楼。
华烛已消半。
更人数唱筹。
行人从此别。
去去不淹留。
三月花开雪满枝,肯将春色让黄鹂。它年调舌如能语,休语开元夜雨时。
东门高处天,一望几悠然。白浪过城下,青山满寺前。尘光分驿道,岚色到人烟。气象须文字,逢君大雅篇。
走马温汤直隼飞,相逢矍铄理征衣。军中得力儿男事,入驿从容见落晖。