曾执干戈卫鲁邦,颍川家世愈芬芳。
扶疏枝叶连江浙,烜赫或名冠魏唐。
卓荦高才当企及,青精一饭故宜偿。
获通谱系诚倾盖,昭穆从斯永不忘。
深冬一夜六花飞,晓气冲寒酒力微。野马漫空同白战,仙禽何处认巢归。
皑皑冬日埋周道,片片随风上客衣。莫讶南窗僵卧久,从来车马到门稀。
东君容我出郊行,过却清明日日晴。怕损落花移屐缓,恐妨啼鸟策筇轻。
春风入髓红颜晕,世事萦心白发生。花下小车如共载,绿阴深处听啼莺。
小桃花谢又花开,閒却当初玉镜台。为问白头花底鸟,刘郎去后几时来。
博士本秦官,求才帖职难。临风曲台净,对月碧池寒。
讲学分阴重,斋祠晓漏残。朝衣辨色处,双绶更宜看。
微凉风叶下,楚俗转清闲。候馆临秋水,郊扉掩暮山。月明潮渐近,露湿雁初还。浮客了无定,萍流淮海间。
良人有行役,远在天一方。自期三年归,一去凡几霜。
登山凌绝巘,引领望归航。归航望不及,踯躅空傍徨。
化作山头石,兀立倚穹苍。至今心不转,日夜遥相望。
石坚有时烂,海枯成田桑。石烂与海枯,行人归故乡。
宦躯真沐漆,放怀北岩去。
行行如蔍境,渐入幽绝处。
湿翠欲沾衣,晴云乱生屦。
滩声时抑扬,岚气互吞吐。
松寒韵笙竽,碣石装钟虚。
朱实嫋碧藤,白羽明翠坞。
提壶忌人醒,市醑邀我沽。
野果枝头寻,水光空中度。
饮少辄颓玉,山灵劳拱护。
起来一凭栏,件伯是佳句。
此景几百年,却待予全付。
吟成石点头,喜极石应语。
何处一鸣鹤,而作赏音和。
仰峰人所仰,隔江不受呼。
正如山中人,九诏不一顾。
传闻唐卫公,挟册曾此寓。
皋夔读何书,瑰誉响千古。
一生拗介甫,政坐读书误。
公乎傥可作,同草遂初赋。
佳人成古石,藓驳覆花黄。犹有春山杏,枝枝似薄妆。
伫望何时了,相思不计年。芳华空自惜,尺素向谁传。
细雨曾和泪,冰心对所天。肝肠如铁石,风月自娟娟。