果然高处不胜寒,金顶遥看大雪山。栏外天低红日小,此身已到白云端。
深渊万丈客心惊,绕树穿云拄杖行。拦道山猿挥不去,牵衣觅食自多情。
郊外联佳约,山中结静缘。女墙斜隐雾,人境远生烟。
藉草为茶灶,纫兰当酒钱。平生无长物,一任野情偏。
流水断桥边,笙歌拥画船。
日酣花半醉,春困柳三眠。
策杖登云洞,观鱼上玉泉。
凤城归去晚,山锁万重烟。
岸曲风烟霁短槎,水楼云日丽清沙。雨残乍袅新抽竹,春过犹存未落花。
黑发何人能解绶,青山是处足为家。独怜无事渔竿侣,长卧沧波弄晚霞。
垂杨拂地如青丝,轻盈不奈东风吹。马上谁家游侠儿,雕鞍玉勒黄金羁。
张弓放弹如星驰,正中流莺落树枝。众中大笑称绝奇,扬鞭走马当路岐。
忽闻鞦韆笑语嬉,隔墙伫立情如痴。墙里佳人颦黛眉,留情不语知伊谁。
分明相望不相知,恨无羽翼通佳期。夕阳啼鸟催分离,可怜两地空相思。
昔在先皇帝,当阳四十年。文明照天下,俊杰立王前。
一自胡兵入,俄惊汉鼎迁。致今人道乱,空谷遁遗贤。
五年前事别,一说泪滂沱。帝业虽迁鼎,人心未倒戈。
日光疑白昼,天影愧清波。背立官塘路,风前慷慨歌。
微径恣幽寻,忽至平湖上。柳老正摇金,片片随波漾。
犹胜众枯荷,无力卧泥壤。盛衰只等闲,推迁任时往。
人生取予分,风月无尽藏。飞禽过我前,掠水成一响。
秋影落西湖,渌波净如眼。
摇船入芰荷,船里清香满。
花深不见人,但听歌声远。
还从过船处,折倒青荷伞。
为采秋芳多,不觉飞霞晚。
回船未到堤,更引金莲盏。