菊花低色过重阳,似忆王孙白玉觞。今日王孙好收采,高天已下两回霜。
公门得休静,禅寺少逢迎。任客看花醉,随僧入竹行。归时常犯夜,云里有经声。
高第后归道,乃居玉华宫。逍遥人间世,不异浮丘公。
甘寝何秉羽,出门忽从戎。方将游昆仑,又欲小崆峒。
进退既在我,归来长安中。焚香东海君,侍坐西山童。
善行无辙迹,吾亦安能穷。但见神色闲,中心如虚空。
期之比天老,真德辅帝鸿。
闻道将雏向墨池,刘家还有异同词。
如今试遣隈墙问,已道世人那得知。
世上悠悠不识真,姜芽尽是捧心人。
若道柳家无子弟,往年何事乞西宾。
去年奔道路,今日奉衰麻。生汝一周至,感予三叹嗟。
桑弧先见志,诗礼可承家。唯愿早成立,贤能胜阿爹。
万丈文光贯斗牛,新安太守诧贤侯。朱幡影动溪山晓,紫府清闻天地秋。
六邑苍生蒙化育,三年芹泮赖崇修。明时暂袖调羹手,指日承恩拜冕旒。
隔邻风度入帘声,午夜堪怜月色清。杨柳翩翩回海岱,梅花历历动江城。
青衿咫尺何千里,碧浪三秋是五更。欲尽曲中无限意,须缘歌扇再班荆。
慇勤里社间,谈笑文字会。平生一尊酒,无虑千百醉。
问梅穷涧冈,乐事此其最。风霜尽木末,冰雪封户外。
谁其念岑寂,自得以颠沛。岁寒二三友,已不数苍桧。
卓彼方山翁,自许行偕辈。古心味玄酒,于世百不嗜。
少小诵佳篇,搜句亦奇伟。年来久不作,吾党几丧气。
珠璧忽堕前,畴昔曾梦寐。三咏结束语,坐令百感至。
来者恐未然,往者非所计。汗青几名节,徒起千载喟。
作意每不偶,邂逅与心会。
畴昔问寒梅,李园不成醉。
今夕亦何夕,见此万花最。
独立如高人,凛凛尘世外。
藤藓半侵剥,风雪几颠沛。
蕞尔篱落间。劲气夺松桧。
下视桃李场,碌碌千百辈。
古淡不入眼,何能供世嗜。
苦心抱岁寒,天其知我矣。
此行得此花,嶷然为增气。
置之几席间,相对喜不寐。
有果硕不食,明朝日南至。
芽蘖蔌未知,尔乃太蚤计。
三嗅味清绝,令人发长喟。
士有当世志,谁肯专诗名。
自古巧文字,与道关废兴。
倾座听君语,雄辨穷粗精。
目中无全牛,肯綮技未经。
胡为趁风月,候虫相与鸣。
静夜诵佳什,泠然如梦醒。
瘦语自腴泽,险句自稳平。
譬彼有源水,随流作幽清。
奇抱叹皓首,败屋挑寒灯。
天运岂其然,人力非所能。
我读渊明诗,悠悠千古情。
衔觞岂好饮,采菊非餐英。
何时共皋益,赓歌在虞庭。