又见清明雨若丝,东风轻拂绿杨枝。赏花车向春山去,沽酒人随夜月归。
家在迢遥三峡内,梦醒恍惚五更时。忽闻邻舍传欢笑,能不凭栏动客思。
良人朝早半夜起,樱桃如珠露如水。
下堂把火送郎回,移枕重眠晓窗里。
缟带随车去莫攀,诗名重见动江关。画船醉倚芙蓉露,吟到西湖第几山。
淮民穷到骨,忍复搥其肌。
不知铁钱禁,作俑者为谁。
行商断来路,清野多流离。
主人日边来,四牡驱以驰。
或云易之是,或云收之宜。
几人困往返,遂逐文书移。
救焚卒无策,燎火久益滋。
缅怀征搉初,山海煮摘时。
虽云便公家,亦复挠其私心。
今者纵虎豹,而使渴与饥。
萧萧芦苇林,日夜边风吹。
悲哉淮南民,持此将安之。
片片驱鸿急,纷纷逐吹斜。到江还作水,著树渐成花。
越喜飞排瘴,胡愁厚盖砂。兼云封洞口,助月照天涯。
暝见迷巢鸟,朝逢失辙车。呈丰尽相贺,宁止力耕家。
看雪乘清旦,无人坐独谣。拂花轻尚起,落地暖初销。
已讶陵歌扇,还来伴舞腰。洒篁留密节,著柳送长条。
入镜鸾窥沼,行天马度桥。遍阶怜可掬,满树戏成摇。
江浪迎涛日,风毛纵猎朝。弄闲时细转,争急忽惊飘。
城险疑悬布,砧寒未捣绡。莫愁阴景促,夜色自相饶。
春柳黄如鹅,春风扬绿波。美人在何许,忽若阻山阿。
攀条弄白日,常恐岁蹉跎。怀思郁不舒,佳期将奈何。
良辰难骤得,临风空浩歌。
晨兴理孤榜,薄言东郊游。清风吹我衣,入袂寒飕飕。
幽花媚时节,弱蒋依寒流。山开碧云敛,日出白烟收。
旷望得所怀,欣然消我忧。中流望城郭,葱葱佳气稠。
人生亦已繁,惠养要须周。约身不愿馀,尚恐乏所求。
且当置勿念,乘化终归休。
侬是江南游冶子。鸟帽青鞋,行乐东风里。落尽杨花春满地。
萋萋芳草愁千里。
扶上兰舟人欲醉。日暮青山,相映双蛾翠。万顷湖光歌扇底。
一声催下相思泪。
毵毵烟柳早莺啼,唤起春风送杖藜。花映前川红远近,草迷长路绿高低。
流光冉冉增惆怅,往事悠悠倦品题。安得一尊长在眼,夕阳林下醉如泥。