雰霏滟雨落晴空,峡里洪涛挂玉虹。鳞甲满江争竞渡,夺标眼里为谁雄。
捲来沧海黄银浪,飞出层云白玉团。千古垂虹奇绝处,独凭三百赤阑干。
征马入他乡,山花此夜光。离群嘶向影,因风屡动香。
月色含城暗,秋声杂塞长。何以酬天子,马革报疆场。
涂抹东西遍,床头膏沐香。恐为嗔老物,不敢近新妆。
翻覆百年态,凄凉数寸光。道心无老少,憔悴亦何伤。
论茶自古称壑源,品水无出中泠泉。莆中苦茶出土产,乡味自汲井水煎。
器新火活清味永,且从平地休登仙。王侯第宅斗绝品,揣分不到山翁前。
临风一啜心自省,此意莫与他人传。
秋草朔风惊,饮马出长城。群惊还怯饮,地险更宜行。
伤冰敛冻足,畏冷急寒声。无因度吴坂,方复入羌城。
桐庐江水碧,百丈见游鱼。
元是新安水,流从下濑初。
清风寒到底,明月静涵虚。
尘土谁难濯,人心自不知。
芳屏画春草,仙杼(zhù)织朝霞。
何如山水路,对面即飞花。
美丽的屏风上画着春天的花草,仙女的机杼上织着早晨的云霞。
但是这些又怎比得上青山绿水的道路上,迎面飞舞而来的花瓣呢。
杼:织布机上的筘,古代亦指梭。
五鹿春沙,百花晴槛,计程犹是,帝京三辅。嫩柳鞭丝,斜阳帽影,碧草依然南浦。
且莫匆匆别,试同寻上元游侣。香车宝马,暗尘明月,尽堪君住。
况有盈尊清醑。便醉拥红妆,听歌金缕。良会无多,酒人能几,忍使骊驹催去。
卧阁漳河畔,正绿水芙蓉深处。从今两地,相思千里,梦魂辛苦。
手搏仇心血满杯,胡姬送酒菊花开。
朔风吹过飞龙马,弟在蓝田射虎来。