春寒漠漠雨溟溟,假寐书床午梦醒。
十载客居便巷陌,一时乡思绕园亭。
繁花照槛知堪赏,乱石钩衣忆所经。
恰有古苔三亩绿,都来修竹万竿青。
当窗好鸟通人语,挂树危藤学字形。
日射韭畦朝可剪,香凝棕室昼常扃。
鹿场旧筑犹存号,鹤冢新封未刻铭。
架上残编归拟读,移文不待北山灵。
坐待刘义洗热烦,雪车冰柱早临门。
自怜学圃空称老,谁似登堂累抱孙。
杜子刈葵蔬入馔,陶翁收秫酒盈尊。
弈场莫谩夸能事,高着还当恼醉魂。
遗墨持归走僮仆,想见开缄重薰沐。
百年珠玉慨沉埋,袖拂蛛丝光夺目。
遂令短纸一尺余,价压书巢三万轴。
乞邻与人真自惭,艺苑酬功百言足。
夜归解带不成眠,海月亭亭当矮屋。
琅然乌鹊忽惊飞,月下新篇已堪读。
湖湘文种传一家,前有希籧后怀麓。
吴人再结文章缘,几上分明留此幅。
锦囊收贮莫教迟,俗子无知将手触。
后世诸孙更好文,还向吴人获珠玉。
玉署仙人化綵云,每于江海见遗文。百年词翰真无敌,五马家声赖有君。
堆笏床头馀旧物,读书窗外种芳芸。停骖只在西湖上,一席西风许共分。
汉家无复云台功,平生不识大耳公。眼中天意镜中语,此身只有扁舟东。
关东诸公亦英雄,百年能辨山阳封。归来老柏号秋风,世事悠悠七十翁。
乾坤故物两足在,霜海浮云空复空。无刀可断华太尉,有死不为丕太中。
丹青白帽凛冰雪,高山目送冥飞鸿。为问苏家好兄弟,万古北海谁真龙。
诗仙逸气舒长虹,一洗万古凡马空。
五车蠹字勤且攻,不肯区区辨鱼虫。
雪中鹤氅如王恭,谁能低唱深帘栊。
年来何事怯霜风,闭门索句鸣笙镛。
新诗为我开愁容,退避岂敢争词锋。
君不可屈真卧龙,小窗独坐时一中。
故折金蓓赠我翁,绝胜桃杏漫山红。
君诗当得碧纱笼,此花宜侑琉璃钟。
走笔寄谢仍匆匆,昏暮叩户惊隣东。
堤上葵花烂锦光,晚风吹袖独彷徨。不应畎亩栖迟处,忘却倾心向太阳。
朝罢归常早,官闲客自希。少书随处借,多病与时违。
访旧怜俱老,逢人厌说归。伤心秋又暮,未寄北堂衣。
宇宙全归掌握中,玄机制胜不言功。人将富范张韩比,何异丹青绘太空。
弟兄三十辈,今得几人存。偶逐囧卿骑,同倾学士樽。
人占星聚里,吾喜月当轩。此后经旬约,期君不负言。