长忆都门外,低垂拂路尘。更思南陌上,攀折赠行人。
行人经岁别,杨柳逐年新。何当逢塞雁,重寄一枝春。
明月流清汉,娟娟照洞房。微风吹败叶,飒飒下银床。
尘晦流黄素,炉销壁恶香。年年机杼妾,独怨夜何长。
霭霭云四黑,秋林响空堂。始从寒瓦中,淅沥断人肠。
愁肠方九回,寂寂夜未央。
东风来何时,百花已飘零。
独余堤上柳,惨淡含春荣。
扁舟复何适,延客江上亭。
顾无青玉案,何以送子行。
攀条欲相赠,上有双流莺。
流莺正求友,奈此别离情。
我是卿家老寡妻,哭卿墓下草凄凄。纸钱乱挂浇残酒,人去黄昏鸦正啼。
皎洁浑无染,团团孰与裁。秋风原不妒,四序自相催。
移得孤根过洞庭,禁埤曾送佩珂声。如今座上凉飙满,一扫炎荒瘴雨清。
湘水茫茫春意关,岑郎一睡片时间。
谁知行尽江南路,枕上离家枕上还。
雪残风信,悠扬春消息。天涯倚楼新恨,杨柳几丝碧。还是南云雁少,锦字无端的。宝钗(chāi)瑶席。彩弦声里,拚(pàn)作尊前未归客。
遥想疏梅此际,月底香英白。别后谁绕前溪,手拣繁枝摘。莫道伤高恨远,付与临风笛。尽堪愁寂。花时往事,更有多情个人忆。
风信:应时而至的风。悠飏:同悠扬。南云:以南云为思亲怀乡之词。无端的:无凭准。宝钗:嵌有金玉珠宝的分成两股的笄。瑶席:指华美的席坐。
个人:那人。
二月春花厌落梅。仙源归路碧桃催。渭(wèi)城丝雨劝离杯。
欢意似云真薄幸,客鞭(biān)摇柳正多才,凤楼人待锦书来。
厌:满足。引申为眷恋。“仙源”句:用刘晨、阮肇天台山遇仙故事。
凤楼:妇女居处。