此水来天上,孤舟激浪行。涛声冲岸急,塔影卧堤平。
高屋旋沙没,平畴蔓草生。渠成休报绩,中泽尚鸿鸣。
便当卜宅水之滨,携得全家作散人。閒坐溪桥松是盖,醉眠石磴草成茵。
未能谐俗难云达,但免干人不碍贫。荠菜调羹菰煮粥,绿藤阴下款亲邻。
奉命筹军国,非关玩物华。新凉犹未至,馀暑正方赊。
鸣骑依残渡,行旌带晚霞。无劳呵殿急,恐警野人家。
卧疴人事违,流景自如昔。年年溪南村,霜叶千树赤。
既为升平民,所好胡不得。耕凿给妻孥,相看至头白。
高堂有旨酒,列坐有嘉客。相逢燕赵徒,携我酌春夕。
香雾蒙玉壶,飞花落瑶席。狼籍驼蹄羹,照座浓琥珀。
美人红罗襦,微微送廊芗泽。酒酣闻浩歌,歌声惨不怪。
劝客尽此觞,光阴如电激。今日清镜颜,明日青山魄。
百年不可知,须为目前惜。四座感此言,举觞更浮白。
乐哉此夕饮,髡亦能一石。
木棉初种时,其子皆露天。
意在衣被人,不肯为人怜。
我行忽见之,三叹心惕然。
感此复再拜,草中有大贤。
丈夫生宇内,岂止图自全。
鹑衣瓮牗下,措意在八埏。
杯水虽至微,味亦同深渊。
泰山非不高,远视等一卷。
但使志今存,何必快目前。
惜哉彼下士,白发守遗编。
连夜朔风劲,满庭残叶翻。万山都削玉,一鹤尚当门。
沙远若无岸,楼高知有村。愧非梁苑笔,相对且倾尊。
远客伤秋思,虚堂独掩扉。墙阴鸣落叶,窗隙漏斜晖。
感物题新句,寻人补旧衣。因思蘧伯玉,点检昔年非。
露滴红兰泫,风吹碧叶纷。赋才惭宋玉,病骨似休文。
镜箧收残黛,衣囊冷旧薰。不须惊噩梦,过眼总浮云。
宁可少活十年,休得一日无权,大丈夫时乖命蹇。有朝一日天随人愿,赛田文养客三千。
宁可少活十年,也不可一日没有权。大丈夫时运不顺,命途多艰。有朝一日如果天随人愿,一定要赛过田文养客三千。