策杖驰山驿,逢人问梓州。长江那可到,行客替生愁。
七宝岂齐经,福多不离心。
心心心是佛,何处更堪寻。
长忆都门外,低垂拂路尘。更思南陌上,攀折赠行人。
行人经岁别,杨柳逐年新。何当逢塞雁,重寄一枝春。
明月流清汉,娟娟照洞房。微风吹败叶,飒飒下银床。
尘晦流黄素,炉销壁恶香。年年机杼妾,独怨夜何长。
霭霭云四黑,秋林响空堂。始从寒瓦中,淅沥断人肠。
愁肠方九回,寂寂夜未央。
东风来何时,百花已飘零。
独余堤上柳,惨淡含春荣。
扁舟复何适,延客江上亭。
顾无青玉案,何以送子行。
攀条欲相赠,上有双流莺。
流莺正求友,奈此别离情。
我是卿家老寡妻,哭卿墓下草凄凄。纸钱乱挂浇残酒,人去黄昏鸦正啼。
皎洁浑无染,团团孰与裁。秋风原不妒,四序自相催。
移得孤根过洞庭,禁埤曾送佩珂声。如今座上凉飙满,一扫炎荒瘴雨清。
湘水茫茫春意关,岑郎一睡片时间。
谁知行尽江南路,枕上离家枕上还。