门掩春深过客稀,绿阴时复数红飞。
疎帘半卷荼醾雨,小立黄昏待燕归。
秋风乘夕起,明月照高树。闲房来清气,广庭发晖素。
静寂怆然叹,惆怅出游顾。仰视垣上草,俯察阶下露。
心虚体自轻,飘遥若仙步。瞻彼陵上柏,想与神人遇。
道深难可期,精微非所慕。勤思终遥夕,永言写情虑。
晨兴理轻策,咫尺阻长河。是时当伏秋,激浪涌嵯峨。
中流风怒号,嘘吸愁鲸鼍。同侣皆动色,将伯欲如何。
舟子谈笑馀,顾视颜愈和。扬帆复理楫,枕席恬然过。
始知镇定力,可以靖风波。谋事苟若是,经营岂在多。
舍南舍北草萋萋,原上行人路欲迷。
已是春寒仍禁火,楝花风急子规啼。
薰笼欲撤五更难,小试春衫被体单。浅绿未回杨柳岸,新红空忆海棠栏。
冷传雁信书犹远,冻写鱼笺墨未乾。昨夜东风何处雨,关心楼外杏花寒。
嵯峨山势傍云天,试问谁来此望仙。
终日望仙仙不见,始知仙道若茫然。
四气自潜运,阴阳互来往。春风何必多,碧草日夜长。
一树生空庭,婆娑不堪赏。旧业靡遗馀,生意久夭枉。
天心非不仁,物性固难强。睇彼桃李颜,徙倚增怅惘。
花瘦烟羸可奈何,不关渠事鸟声和。无人扫地惊残梦,分付轻红上碧莎。
讽讨穷修晷,颇悦古人情。
周楚先河滥,汉晋浩波横。
吐吞烟霞混,组绣阳春生。
妙化犹九转,巧拙非一程。
隋侯自朗莹,和氏自温明。
既使瓴甋竞,又俾鱼目争。
所以绝琴者,千载不复鸣。
小驿三间屋,驱车薄暮过。低窗延落月,虚枕纳长河。
轮铁消磨尽,囊金耗散多。西邻有豪客,轰饮杂酣歌。