田叔归来窦后伤,萧条梁苑下微霜。一时宾客多枚马,不遣雄文悟孝王。
方士钿钗何处得,农夫罗袜此间收。蒙尘莫漫尤倾国,犹剩唐家土半丘。
数株疏柳数枝柔,带雨临风不自由。芳草已随春浪变,竹西犹看御龙舟。
烟云莽莽对穷秋,六代雄豪见古丘。万里长波东赴海,千年闲客独登楼。
山川冥漠天难问,运数推移地莫留。终信东南多王气,浙中今是帝王州。
二月杨花满路飞,莺皇清巧弄晴晖。
谁知骚雅寻芳客,寂寞东风马上归。
唐伐羌戎盛冉駹,韩公谋略信无双。年来西域劳兵革,愿筑三城署受降。
王风日以降,瞻乌于谁屋?秦售十二城,赵夸如此璧。
宿昔相如子,风云气绝伦。
忽承赵王命,携璧西入秦。
强秦尚诈术,弄璧城不入。
公子怒见欺,裂眦睨柱立。
全璧归赵廷,位列廉颇左。
计谋日云拙,几作渑池虏。
壮士岂若此,公子非真勇。
暴虎复凭河,事有轻且重。
两国急啮噬,璧乃秦兵饵。
天地相颠倒,血成沧海水。
强弱自有分,竟入秦王府。
邯郸白骨寒,鬼哭千万古。
血染红颜竟不还,荒坟何处土花斑。将军跋扈无人说,只把风流怨玉环。
去国山河在,登高入望新。只今烟树色,无复旧时春。
骢马直去没浮云,河渡冰开两岸分。鸟藏日暗行人息,空栖只影长相忆。
明月二八照花新,当垆十五晚留宾。