生当为人杰,死亦作鬼雄。至今思项羽,不肯过江东。
大学融智门,至善在所止。
明德与新民,贯通无异理。
万折水必东,千古吾晦翁。
考亭追杏坛,犹存舞雩风。
昔者学易堂,粤山宽閒野。
此道闻而知,笃信无虚假。
尚有刘静春,至理共乐循。
我登二老门,天方寿斯文。
服膺善恐失,适正杜邪曲。
当时片言下,问道不隔宿。
学易堂已空,谁与鞭凡庸。
静春正耆庞,抠衣尽从容。
襟谊子崇笃,远来顾茕独。
作诗念清新,愧我言腐熟。
四海皆弟兄,尚友惟辅仁。
春草正碧色,话别同敷陈。
莫问华簪发已斑,归心满目是青山。独上层城倚危槛,柳营春尽马嘶闲。
爽节时清眺,秋怀怅独过。神皋值宿雨,曲水已增波。
白鸟凌风迥,红蕖濯露多。伊川有归思,君子复如何。
正是木翁六六年,三朝幸作太平仙。浊醪粗饭供吾老,幻化尘生信彼天。
怯冒风波游宦海,喜观孙子种书田。初筵具共宾朋醉,何羡金张珥汉蝉。
远度闽关为省兄,相逢尤胜会彭城。夜床风雨愁何在,春草池塘梦又生。
鸿雁无书劳北望,骊驹有曲壮南行。从来手足天伦重,落日分携各怆情。
共住西山一片云,朝昏钟磬亦相闻。
天台南岳当时事,彼彼情怀未得论。
秋深园圃虽无雨,晚岁头须自有霜。
身事无功且人事,酒囊余地乃书囊。
寒雅啸侣鸣乔木,粉蝶成围过矮墙。
对此每思良友伴,幸时来访浣愁肠。
丛山如剑戟,灌木蔽嵚岑。其水独南流,溪谷皆阻深。
山民鸟兽居,不驯匪自今。追呼敢逆命,兵革踵相寻。
未能静伏莽,火烈悲焚林。杀人税无出,迟回伤我心。
蚩蚩亦赤子,念尔为沾襟。招手语父老,鸱枭怀好音。
宿逋既累岁,敲骨力难任。民顽实吏拙,许身愧南金。
何时免素餐,引疾投吾簪。
苇声骚屑水天秋,吟对金陵古渡头。千古是非输蝶梦,
一轮风雨属渔舟。若无仙分应须老,幸有归山即合休。
何必登临更惆怅,比来身世只如浮。