山客长须少在时,溪中放鹤洞中棋。生金有气寻还远,
仙药成窠见即移。莫为无家陪寺食,应缘将米寄人炊。
从头石上留名去,独向南峰问老师。
桥上车马发,桥南烟树开。青山斜不断,迢递故乡来。
我爱松溪叟,贤声闻海东。耳从今岁顺,颜胜去年红。
好客酒多贮,陶情诗自工。遥知荣禄养,寿与大椿同。
缟带随车去莫攀,诗名重见动江关。画船醉倚芙蓉露,吟到西湖第几山。
仙子朝元下石坛,却留丹灶付云看。玉虬偷得三千颗,瘦骨清癯耐岁寒。
淮民穷到骨,忍复搥其肌。
不知铁钱禁,作俑者为谁。
行商断来路,清野多流离。
主人日边来,四牡驱以驰。
或云易之是,或云收之宜。
几人困往返,遂逐文书移。
救焚卒无策,燎火久益滋。
缅怀征搉初,山海煮摘时。
虽云便公家,亦复挠其私心。
今者纵虎豹,而使渴与饥。
萧萧芦苇林,日夜边风吹。
悲哉淮南民,持此将安之。
玉弟金昆共七人,典刑惟有此公存。
一区未尽扬雄宅,满座常倾北海樽。
人品细看真第一,诗篇远寄不辞频。
笋舆归路无人管,风雨潇湘行暗村。
人间不尽春来意,恰则一枝梅更疏。
待得和羹几时在,祗今风月上新除。
香气恼人休不得,荒林月里夜相过。
花应笑客有底急,客若不来花奈何。
冻云垂垂雪欲落,雨涩风悭如此寒。
分折南枝与君着,老夫自要北枝年