道家奠灵简,自昔仰神仙。真子今将命,苍生福可传。
江山寻故国,城郭信依然。二室遥相望,云回洞里天。
展开阅读全文
皇娲化万象,赋受无奇偏。胡为堕爱境,亦为尤物牵。
煌煌灵祠花,玉蕊冠春妍。婉如倾国姝,独立江湖边。
顾惜怨夺移,含秀梁宫烟。青黄竟自寇,始信拥肿全。
珍材归好事,肌理致且坚。瑑刻方寸馀,遗像规汾壖。
愿言税灵驭,要复安所怜。神游妙难诘,岂以大小悬。
槐根开梦国,橘实游棋仙。静想宝龛中,坐纳东南天。
况有大者存,指顾超八埏。
茂陵家四壁,不必在成都。老矣招魂苦,伤哉问影孤。
市中宁有虎,屋上岂无乌。四海皆行路,吾何必此途。
岁岁但防虏,西征早晚休。匈奴不系颈,汉将但封侯。
夕照低烽火,寒笳咽戍楼。燕然山上字,男子见须羞。
从军朔方久,未省用干戈。只以恩信及,自然戎虏和。
边声动白草,烧色入枯河。每度因看猎,令人勇气多。
展开阅读全文
别日何易会日难。
山川悠远路漫漫。
郁陶思君未敢言。
寄书浮云往不还。
涕零雨面毁形颜。
谁能怀忧独不叹。
耿耿伏枕不能眠。
披衣出户步东西。
展诗清歌聊自宽。
乐往哀来摧心肝。
悲风清厉秋气寒。
罗帷徐动经秦轩。
仰戴星月观云间。
飞鸟晨鸣。
声气可怜。
留连怀顾不自存。
展开阅读全文
别日何易会日难。
山川悠远路漫漫。
郁陶思君未敢言。
寄书浮云往不还。
涕零雨面毁形颜。
谁能怀忧独不叹。
耿耿伏枕不能眠。
披衣出户步东西。
展诗清歌聊自宽。
乐往哀来摧心肝。
悲风清厉秋气寒。
罗帷徐动经秦轩。
仰戴星月观云间。
飞鸟晨鸣。
声气可怜。
留连怀顾不自存。
匣里干将午夜鸣,碧油幢下梦魂惊。
沙场燐火风吹起,半在骷髅眼底明。
一段渔歌起夕阳,溪山佳处欠平章。
受风杨柳丝丝弱,临水轩窗面面凉。
约客有时同把酒,横琴无事自烧香。
沙头鸥鸟忘机久,却被官船去较忙。