亭树阴中共倚栏,春云蔼蔼出毫端。嵩泉香透银笺滑,溪月清分雪椀寒。
官久厌悬龟纽重,客来不放蚁觞乾。南归衣拂京尘污,喜见骊珠落玉盘。
饶须羌鼻似羌浑,人在山头羊在门。
欲把流霞来饮汝,未甘便唤作曾孙。
西方石为简,东山人可与。
不用量三江,聊以压四虎。
山以石得名,土惟山之贼。
如何云此山,土石相充斥。
土上而石下,无良跻有德。
土实最下底,位高忝厥职。
或云三千年,此土化为石。
顽阴不坚阳,如寄暂容迹。
因知造化功,不出纤毫力。
君子自苦辛,小人多羽翼。
念从开辟来,久矣莫变革。
吾其柰此何,唧唧复唧唧。
杏园红过雪披离,杨柳无风绿线齐。寒食人家在原野,乳鸦墙外尽情啼。
田君力斡成霜铁,一笔能开万豪杰。总是人间敌海愁,但自不忘泓颍别。
我所思兮大江濆,欲往致之道路分。安得烦君写作巫山与洛中?
有美人兮,泛波上之游鸿,行岩巅之素云。呜呼此君不可见,独立乾坤泪如霰。
自出琼州古郭门,更无平衍似中原。重重叶暗桄桹雨,知是黎人第几村?
一庭芳草堕残红,消尽春光满眼中。大半东皇妒艳色,莫教零落怨东风。
驿路寒轺晚,山坳忽见梅。团晴千态出,殢雪几枝开。
可惜征途过,何因载酒来。只愁香惹梦,翠羽又惊催。
桐生峄杨颠,枝叶何猗猗。下盘千仞谷,上干青云霓。
涓旷一见录,投漆縆清丝。泠然扬妙曲,宁谓知音稀。