堂殿尘埃外,轩棂紫翠中。
凭栏千嶂雨,欹枕半窗风。
得意何妨僻,寻幽岂易穷。
分张閒草木,一一见春工。
江南可采莲,莲生荷已大。旅雁向南飞,浮云复如盖。
望美积风露,疏麻成襟带。双珠惑汉皋,蛾眉迷下蔡。
玉齿徒粲然,谁与启含贝。
鲛人织出绡五色,冯夷不敢閟深泽。
闯得烛龙归崦嵫,横舒几占半天碧。
光绚列岑浮紫翠,琉璃倒蘸成琥珀。
何当乘风掣下来,并州快剪随意划。
制就诗囊百万个,分与江湖放吟客。
诘朝参下座,闲步出重闱。北堂月稍隐,南枝鹤已飞。
早霜垂霭霭,初雾上霏霏。严唱虽罢柝,高门尚掩扉。
既伤年绪促,复嗟心事违。平生爱山海,宿昔特精微。
未解轻身去,唯应下第归。
楚兰不佩佩吴钩,带酒城头别旧游。
年事已多筋力在,试将弓箭到并州。
竹映窗前水漱门,数声幽鸟报朝昏。行来恐踏苔痕破,目送山阴过远村。
昨夜山风急,吹叶惊客馆。晨起闻雨声,未觉妨游览。
荷笠出孤村,行行雨渐缓。山峰与云峰,出没浑不辨。
夙爱岩谷奇,今喜道路坦。高吟兴悠然,委辔任山蹇。
原野遍氤氲,旭日遥峰展。空濛隔疏雨,众壑殊晦显。
山鸟高下鸣,倏见晴光满。雨气蒸为霞,赤焰横绝巘。
恨无良友俱,妙赏谁余道。
风劲萧萧响,露滴个个圆。
坐看西山月,浑疑堕我前。
金庭洞在桐柏山,山高一万八千丈。中有神仙不死区,郁郁黄云覆其上。
透岩流壑绕四旁,面势参差皆意向。鸡登天姥有时闻,鹤在沃洲何待放。
彩衣大胜宫锦袍,白发奉亲仍敬养。异才争出辅清朝,爽气自惊游碧障。
古来无位有重名,吾家谪仙陆鲁望。平生愿到犹不谐,矧复区区走俗状。
桃源康乐旧乡存,路接风烟甘远往。渡江正谓九华丹,石笋飞泉归指掌。
鸾翔鹄浴传异时,列岫方池闲想像。剡溪随处可卜居,乘兴扁舟正相访。
荒署萧然动远思,曾栽桂树两三枝。钩帘雁过偕吟处,把酒人当独坐时。
楼上秋河横似带,树头初月广于眉。朝云一去无消息,犹见银釭罩被池。