万里长风落树柯,乾坤今日未投戈。空闻海国标铜柱,转见河湟起白波。
是处清霜埋战骨,几人明月听渔歌。天涯憔悴三湘客,独抱遗骚怨薜萝。
十万鸣弦报吉囊,野心狼子是花当。连姻故自轻中国,分道频看入汉疆。
推毂丈人空肉食,操戈遗孽尚萧墙。不应千羽修文日,岁岁三关有战场。
昨入胡口寺,今来金田山。莫笑簿书吏,常游烟水间。
云生远嶂合,叶落空庭閒。林中有归鸟,浩歌吾亦还。
高楼眺平楚,江树何沈沈。茅屋互鳞比,烟霭一以深。
青骢识归路,黄鹂弄好音。朅来写怀抱,举目悲登临。
蘅芜渺天末,桃李乱云浔。韶华易逝羽,奄忽不可寻。
俯仰感今昔,悠悠千古心。回首妆台畔,花落罥瑶琴。
闻君为汉将,虏骑罢南侵。出塞清沙漠,还家拜羽林。
风霜臣节苦,岁月主恩深。为语西河使,知余报国心。
龙钟五十五,仿佛如华颠。崇朝手残书,移日即茫然。
回忆羁贯初,骏快颇翩翩。过目了大义,少选竟一编。
倍诵若泻水,不受长者鞭。因之易骄惰,研习未肯专。
谁知老将至,意象衰于前。力学诚上策,有志无其年。
夜阑烛跋短,余光岂迁延。身非袁伯业,抚卷惭先贤。
云陛褰珠扆,天墀覆绿杨。隔帘妆隐映,向席舞低昂。
鸣佩长廊静,开冰广殿凉。欢馀剑履散,同辇入昭阳。
暂辍清朝鹓鹭班,稍分微禄买青山。非关猿鹤多情绪,难得渔樵识面颜。
绕洞浮云春霭霭,灌园流水夜潺潺。谢安宁为苍生起,嘱咐白云好闭关。
木脱青山下,亭开翠水涯。孤舟荡双桨,何处访相知。
碧树俯清流,高人爱独坐。读罢发长吟,不知斜日堕。
春思日无涯,春园景最赊。蜻蜓缘底事,飞上海棠花。
帝德如天四海同,卉裳相率向华风。称藩特奉龙函表,偃武仍包虎韔弓。
贡自炎方归域内,心先流水到江东。路经日出知天大,城与山蟠见地雄。
诏语陪臣趋玉陛,班随仙仗列彤宫。陈情委曲为蛮语,赐对从容彻圣聪。
驼钮新颁王印重,蚁觞屡饮尚樽空。承恩共识皇华使,命将毋劳矍铄翁。
已拟再将周白雉,底须复表汉年铜。五弦曲奏鲸涛息,重译人还鸟道通。
薏苡生仁供旅食,桄榔垂叶荫诗筒。部迎定见新□骑,驿送犹思上国鸿。
歌舞万年当率化,扶携百越共摅忠。大明烛物今无外,从此皆如禹甸中。