我怜贞白重寒芳,小径低丛淡薄妆。
谢女黄昏吟作雪,天然别是一般香。
阿母亲栽白玉堂,分明雪色变青黄。
不须徙倚横枝看,留作江南第一香。
回塘雨脚如缲丝,野禽不起沈鱼飞。耕蓑钓笠取未暇,秋田有望从淋漓。
道家奠灵简,自昔仰神仙。真子今将命,苍生福可传。
江山寻故国,城郭信依然。二室遥相望,云回洞里天。
双眠双浴水平溪,共看秋光卧两堤。谁信潇湘有孤雁,冷沙寒苇不成栖。
皇娲化万象,赋受无奇偏。胡为堕爱境,亦为尤物牵。
煌煌灵祠花,玉蕊冠春妍。婉如倾国姝,独立江湖边。
顾惜怨夺移,含秀梁宫烟。青黄竟自寇,始信拥肿全。
珍材归好事,肌理致且坚。瑑刻方寸馀,遗像规汾壖。
愿言税灵驭,要复安所怜。神游妙难诘,岂以大小悬。
槐根开梦国,橘实游棋仙。静想宝龛中,坐纳东南天。
况有大者存,指顾超八埏。
茂陵家四壁,不必在成都。老矣招魂苦,伤哉问影孤。
市中宁有虎,屋上岂无乌。四海皆行路,吾何必此途。
玉帛朝回望帝乡,乌孙归去不称王。
天涯静处无征战,兵气销为日月光。
北海阴风动地来,明君祠上望龙堆。
髑髅皆是长城卒,日暮沙场飞作灰。
龙斗雌雄势已分,山崩鬼哭恨将军。
黄河直北千馀里,冤气苍茫成黑云。
因嫁单于怨在边,蛾眉万古葬胡天。
汉家此去三千里,青冢常无草木烟。
力薄慵梳十八鬟,梦回谁与说双鸾。
鹅儿酒嫩堪成醉,云母屏凉不障寒。
芳草都从行处长,春山岂是画时残。
金鱼笺纸回文句,昨夜灯前仔细看。
冰雪肌肤力不胜,落花飞絮绕风亭。
不知何事秋千下,蹙破愁眉两点青。
梨花如雪已相迷,更被惊乌半夜啼。
帘卷玉楼人寂寂,一钩新月未沈西。