湿云压地雪花乾,一日狂风十日寒。不管春光满邻屋,却从墙角借来看。
美人别后动深思,春到南枝总未知。记取灞桥明月夜,忍寒花下立多时。
罗浮山下著青鞋,蹋雪曾看烂熳开。好似人家茅屋底,一枝先占短墙来。
十月江南正苦寒,花开如雪雪成团。如今老尽咸平树,只写前身画里看。
眼中谁识岁寒交,只有梅花伴寂寥。明月满天天似水,酒醒听彻玉人箫。
江南十月霜雪飘,杖藜东郊复西郊。酒酣不惮行路遥,蹋遍第六西湖桥。
北风猎猎吹枯梢,青天有鹤不可招。逋仙起舞来解嘲,请君与我看此高堂素壁一幅之生绡。
王郎胸次亦清奇,写尽孤山雪后枝。老我江南无俗事,为渠日日赋新诗。
王郎日日写梅花,写遍杭州百万家。向我题诗如索债,诗成赢得世人誇。
底事劳劳形与神,道途鞍马动经旬。烟横绝涧疑无地,风响深林似有人。
早发举鞭挥雾露,夜行翘首认星辰。何时却逐桑榆晚?爱杀坡仙此语真。
破萼无须羯鼓催,晓风时送暗香来。怪他玉骨崚嶒甚,不到天寒总不开。
大哉观世音,愿力不思议。化身千百亿,于一刹那顷。
香山大因缘,悯念苦海众。慈悲示修證,欲同到彼岸。
受辱不退转,是乃忍辱仙。抉眼断两手,不啻弃涕唾。
欻然千手眼,照用无边际。至人见与执,不在千手眼。
向来弃去时,初无一毫欠。乃至以千记,我亦无赢馀。
是故将示寂,还复本来相。犹如大虚空,云电或风霾。
须臾各霁止,太虚自寥廓。我今仰灵踪,欢喜发洪愿。
今生未丧世,誓愿永归依。更与见闻者,同登无上法。