百年愁里过,万感醉中来。惆怅城西别,愁眉两不开。
碧云团盖凝瑶光,龙汉五气浮苍苍。绛宫参差十二级,鹤背高寒露华湿。
白榆历历东井傍,帝子夜织天文章。河西牵牛不服箱,灵鹊影断秋无梁。
一水盈盈河汉长,白河云片龙鳞光。六符夜明七斗芒,天门无阶不可度。
梦蹋玉虹朝紫皇,三更露落黄姑渚。鸾背吹笙载秦女,东方神人呼赤龙,彷佛觚棱绛霞曙。
慈乌不远飞,孝子念先归。而我独何事,四时心有违。
江海恋空积,波涛信来稀。长为路傍食,著尽家中衣。
别剑不割物,离人难作威。远行少僮仆,驱使无是非。
为性玩好尽,积愁心绪微。始知时节驶,夏日非长辉。
江阔浮高栋,云长出断山。尘沙连越巂,风雨暗荆蛮。
雁矫衔芦内,猿啼失木间。弊裘苏季子,历国未知还。
蜕庵一集足千秋,万丈光芒笔底收。海内共传狂兴侠,谁知此老亦风流。
旰仄身无惮,寒暄疾有加。灾生纤女□,魂断濯龙车。
廞翣浮辰旭,边箫咽暝霞。唯留长乐注,刊羡在皇家。
民有杀长吏,于理大悖之。
仁人根所自,吏德久已离。
击之柱后法,辇火救焚辎。
彼哉汉儒论,残贼忧软罢。
愿言敷国惠,以膏残民痍。
童子何知幸最深,父班籍湜奉登临。
挟经屡造芝兰室,挥尘常聆金玉音。
黄卷香焚春晼晚,绛纱人散夜萧森。
明朝只死丝纶下,回首青云万里心。
汝南如一器,百千聚飞蚊。
终然鼓狂闹,啾啾竟谁闻。
议郎盛德後,清修继先芬。
未试霹雳手,低回从此君。
学官冷於水,虀盐度朝曛。
间蒙相暖热,破忧发孤欣。
君今又复去,冀北遂空群。
岂无一樽酒,谁与通殷勤。
大梁多豪英,故人满青云。
为谢黄叔度,鬓毛今白纷。
静绕绿阴行,闲听雨声卧。
还有感秋诗,窗前书叶破。