黄花峪临千万山,招提更在万山间。窗围白石冬逾静,门偃红椒昼不关。
迎日岫烟生袅袅,咽冰岩瀑下潺潺。场苗可用维吾马,已判东峰上月还。
百尺危楼照采霓,凭高不见羽人归。
桑田海上悲深浅,城郭人间叹是非。
急桨征帆来未定,远云低树去相依。
古欢今恨成多少,讵减江声与翠微。
君家能赋别,释褐重凄然。
客袂移缁素,离杯并圣贤。
坐曹烦折狱,奏牍伫怀铅。
十载青袍困,须饶草色鲜。
迢递陟城隅,飞轩浩气扶。
春容来迥野,天脚入平芜。
暖吹时披拂,晴烟乍有无。
耨痕经雨遍,村迳值林迂。
长庌初休马,荒陴稍集乌。
水生蒲泽满,林缺弩台孤。
客思纷难泊,愁襟愧自拘。
久之成怅望,西北认皇都。
楚山千叠隐南辕,汉渚风樯箭浪翻。
流水东西俱怨别,离亭长短共销魂。
歌翻白雪知难和,注怯黄金故易昏。
玉骨更羸诗笔苦,客裾犹欲曳何门。
紫汉参横宿雾收,烟江南渡怅夷犹。梦中未省能知路,天上何缘许寄愁。
岂有文鳞凭远客,枉缘香杜怨芳洲。遥知花艳惊郎目,几曲新诗播郢楼。
昨夜东风急,疏窗荐雨入。
溪南梅正花,狼藉随尘沙。
皓皓多易汗,不得同春葩。
春葩能有几,纷纷入桃李。
时哉小兴衰,人生犹物理。
明发檐沈声,鸟雀喧新晴。
老农脱襏襫,一犁原上耕。
前岁菖蒲酒,临汀共一樽。回思当触网,犹有未招魂。
抱义君偏厚,馀生我尚存。都城酬此酌,佳节可重论。
东郊怅望惜春归,颇觉年来万事非。不奈离愁须觅酒,得闻歌响却沾衣。
蜜蜂捕蕊穿花去,巢燕寻泥拍水飞。物态风光能几许,老无忧患世人稀。
武陵溪上青云暮,昔人传有桃源路。
时见落花随水流,咫尺神仙杳难遇。神仙有无何可量,但爱武陵山水强。
松烟竹雾水村暗,鸟啼猿啸花雨香。车轮不来尘坌绝,日月自与乾坤长。
闻君取身欲长往,禾熟良田给春酿。陶然一醉万事休,还我天真了无象。
生胡为荣死奚戚,为笑纷纷避秦客。一身千岁何足论,更向渔家寄消息。