矮纸曾题字数行,旁人怪我语苍凉。湖山自是幽人福,漫与前贤并较量。
陈生射策未三十,笔箭如锋不破的。自古英雄感慨多,直比枭卢悬一掷。
文章有命不论巧,得丧穷通两何惜。吾州二妙真豪放,白璧明珠炯相望。
飞英已迈时辈先,通籍还兼伯兄行。霜蹄历块千里空,风采承恩九天上。
我辞君归春正晚,天风吹帆落花满。青冥浩荡南极深,白日波涛洞庭远。
感君惜别重徘徊,令我长歌激肝胆。云山之东佳气浓,磔裂华盖晶荧通。
纷纷鸾鹄好羽翼,莫笑垂翅南飞鸿。
瓶内水,松下经。
有人来问,觌面相呈。
白云散尽秋天青。
见处分明得处亲,直於剑刃上翻身。
连云栈阁重回首,已是昔人非昔人。
溪边午坐忽红沉,狎客沙鸥喜见寻。虚左车音消渴断,穷中草色著书深。
诗催水部梅如雪,酒醉柴桑菊似金。却忆公门桃与李,春风拂拂总成林。
皇祖卜世久,所遗谁最忠。先帝升鼎湖,数子攀厥龙。
殉死乃无穴,号呼而且从。鼎缺于磨室,京畿置南邦。
多见以不怪,弃之如转蓬。家衮奋海隅,树帜思得朋。
力尽躯以捐,愤怨塞苍穹。呜呼复呜呼,岂惟汉义公。
韩侯京口高作堂,堂后万石山低昂。复有潴水方凿塘,堂中动摇山水光。
金焦乃是天富贵,巧手移入家中藏。帘掀晓日见翡翠,笙吹夜月来鸾皇。
芙蓉夹座酒满觞,宛如美人罗四傍。韩侯关门醉十日,只恐金焦复去江中央。
薤上露,薤露何易晞。歌钟未歇,倏忽悲啼。骷髅作人语,欢乐不可以久稽。
鬼伯歛魂,苦难暂违。汲汲将奚为。
日出何杲杲,薤露不长保。人生在世间,岂能长寿考。
穰穰陌上尘,离离坟畔草。殇子与彭篯,胡然较迟早。
瞻彼薤露晞,感叹伤怀抱。
虚堂竹丛间,那复压竹远。
风庭响交戛,月牖散凌乱。
尚恐昼掩关,婵娟不长见。
中堂开素壁,萧飒起霜干。
随宜赋生意,落笔皆葱茜。
根茎杂土石,枝叶互长短。
依依露下绿,冉冉风中展。
开门视丛薄,与此终何辨。